Love [ Nam × Yoon × Jin ]

35

සැර කම්මුල් පාරක් ද? සැර වාග් ප්‍රහාරයක් ද? නැත්තම් මේ දෙකම ද?

ඔව්, කෙන් ජින්ගෙන් බලාපොරොත්තු වුනා සැර කම්මුල් පාරක් එක්ක දිග බැන වැදීමක්. කෙන් සාධාරණයි. මොකද තමන් රවට්ටපු මනුස්සයෙක්ගෙන් උණුසුම් වැලදගැනීමක් බලාපොරොත්තු වෙන එක මෝඩකමක්. ඒත් කෙන්ට වචනයක් කියනවා තියා එකම එක බැල්මක්වත් නොදුන්න ජින් ඉදන් හිටපු සැටි එකෙන් නැගිටලා ගියේ ලොකු හොටෙල් කාමරේ පැත්තකට වෙන්න තිබුන වීදුරුව ළඟට.

මුලු නගරෙම පේන විදිහට ලස්සනට ඩිසයින් කරපු වීදුරුව අතරින් තාමත් හරියට එළියක් වැටිල නැති ප‍රිසරය කැමරා කාචයකට අල්ලගන්න හිතෙන තරම් ගොඩක් ලස්සනට පෙනුනා. සීත දෙසැම්බරයේ තවත් එක සීතල දවසක් උදෑසනින්ම පිළිගන්න සූදානම් වෙන මිනිස්සුන්ගෙන් පාලු වීදි පිරිලා යන හැටි දිහා ජින් බලන් හිටියෙ කිසි හැගීමක් නැතුව.

ඉවසීම කියන්නෙ අකුරු කරන්න ලේසි වුනාට දරාගන්න හරි අමාරු හැගීමක්. ඉවසලා ඉවසලා බැරිම තැන තමා වැඩිපුරම ඉවසන්න ඕනි කිව්වට මෙච්චර කල් මමා පපා කියලා කතා කරපු පවුලෙ තමන් සාමාජිකයෙක් නෙමෙයි කියලා දැනගත්තහම, ඇත්තම මමයි පපයි මරලා දාලා කියලා දැනගත්තහම,  කවදාවත් නොදැන හිටපු ලේ බැදීමක් හම්බුනහම, තමන්ගෙ ළඟම හිටපු කෙනත් බොරුකාරයෙක් කියලා දැනගත්තහම, තමන් මෙච්චර කල් ජීවත් වුනේම බොරුවක කියලා දැනගත්තහම තවත් ඉවසන්න පුලුවන්ද?

එකපාරට කඩන් වැටිච්ච තමන්ගෙ ලෝකෙ සුන්බුන් අතර හිරවෙලා ඉන්න ජින්ට එළියට එන්න ඕනි විදිහක් හිතාගන්න බැරි වුනා.

ඈත බලාගෙන ලොකු කල්පනාවක ඉන්න ජින්ට දැනුනෙ හුරුපුරුදු උණුසුමක්. ඒත් ඒ උණුසුමට ප්‍රතිචාර දක්වන්න තරම් වුවමනාවක් ජින්ට තිබ්බෙ නෑ.

ජින්ගෙ උරහිසට අත තියාගෙන නිහඬව ඉදපු කෙන් අමාරුවෙන් වුනත් අන්තිමට කතා කරන්න වචන ඇහුලුවා.

"ජින් මට තේරෙනවා ඔයා දුකින්. මන් වැරදි මට සමාවෙන්න, මට සමාව නොදුන්නත් ඔයා ශක්තිමත්ව ඉන්න ඕන ජින්. හැමදෙයකම අලුතින් පටන් ගන්න"

"නෑ ඔයා තේරෙන්නෙ නෑ කෙන්. මේ කඩන් වැටුනෙ මෙච්චරකල් මන් ජීවත් වුන මගේ ලෝකෙ"