GECE'NİN KADERİ 🌙

27.Bölüm

Bu bölümü okurken oturup düşünmenizi istiyorum. Arkadaşlarınızı, onları ne kadar sevdiğiniz ve onlar için neler yapabileceğinizi.çünkü Başak arkadaşı için herkesi karşısına alabilir ve herkese yol gösterebilir...
İyi okumalar... 🤎

KEREM DEMİREL'DEN

Nerdeyse herkes uyumuştu. Ben ve Başak hala boş gözlerle televizyona bakıyorduk.

"Ben yatıyorum Başak, sen de yat sabah kalkamıyorsun. "
Ayaklandım. Ve başağın yüzüne baktım.

"Tamam kerem, iyi geceler"
Gülümseyerek iyi geceler dilerim. Ve odama geçtim. Burak çoktan uyumuştu. Ben burakla aynı odada kalıyordum. Özgür Ayazla, Almira sevdayla ve Başak Defneyle ikişerli olarak yerleşmiştik.

Yatağa girdiğimde telefonumun yanımda olmadığını fark ettim.

En son Defneyle Başağın odasında şarja takmıştım.
Kalktım ve oradan koridora çıktım. Yan oda olan Defne'nin uyuduğu odaya sessizce girdim uyanmasını istemiyordum. Komidinin üzerinde şarjda olan telefonumu aldım. Ve kapıya yöneldim.

O sıra Defne'nin bişeyler mırıldandığını duydum. Sonra bu mırıldanması bağırmaya ardından çığlığa dönüştü hemen yatağının yanına diz çöktüm ve onu uyandırmaya çalıştım. Sanırım kâbus görüyordu.

"Defne, defne hadi uyan güzelim defne beni duyuyor musun? "

Gözlerini araladı. O sırada kapıdan hışımla Başak içeriye girdi.

"Ne yaptın ona?"
Üzerime yürüdü.
"Ne diyorsun sen Başak? "

Önce Defne'ye baktı. Defne konuşmuyordu. Dalmış öylece duvara bakıyordu.

"Gel benimle Kerem! "
Odadan çıktı. Bende peşinden çıktım.

"Ne yaptın Defne'ye? Ha? Eğer elini sürmeyi bırak aklından bile geçirdiysen öldürürüm seni! "
Gözlerinde öfke vardı.

"Saçmalama Başak! Telefonumu şarjda bırakmıştım. Almak için girdim. Sonra Defne bağırmaya başladı. Kâbus görüyordu. Bende uyandırıp sakinleştirmeye çalıştım! Kendine gel beni hiç tanımadın mı? "
Bu sefer gözleri pişmanlık ve mahcubiyetle baktı. Konuşmaya devam ettim.

"Başak, o adam ona rızasız dokunmuşken canım gidiyor Başak! Ben nasıl kıyıp dokunurum. "

Gözleri doldu ama hiç bir şey söylemedi. Gözlerinden yaşlar akmaya başladı..

Dayanamdım sarıldım. Çünkü biliyordum. O da Defne'yi hep korumak istiyordu.

"Özür dilerim"
Dedi titreyen sesiyle.
"Dengem bozuk son zamanlarda özür dilerim"

"Özüre gerek yok, farkındayım. İyi değilsin. "

Sonra Defne'nin sesini duydum.
"Kerem"
"Sana çağırıyor bak istersen"
Dedi Başak.
İçeriye girdim. Dizlerini kendine çekmiş, oturuyordu yatağının ortasında.

"Kâbus gördüm"
Dedi.
"Yine onu mu gördün? "
Dedim.
"Evet" dedi. "Yine O'nu gördüm. "

"Ne olacak senin bu kabusların? " dedim.
"Ne yapacağız biz senin bu kabuslarınla? "

Gözlerine baktım.ve ilk defa farklı bir duygu gördüm. Ona sarılmak istedim. Sımsıkı sarılmak. Ama yapamazdım. O istemediği sürece tokalaşmayacaktım bile.

"Evet" dedi. "Ne olacak benim bu kabuslarım? "
"Ne yapacağım ben kabuslarımla? "

Ne yapacağım ben, senin her gece yaşadığın Cehennemle...

"Tamam, şimdi uyu. Geçti, geçecek"
Dediğimde battaniyenin içine girdi ve gözlerini kapattı.

"İyi geceler Kızıl"
Odadan çıkıyordum ki uykulu sesi kulaklarıma ulaştı.
"İyi geceler Çare'm"

Sonra odadan çıktım. Dizlerimin bağı çözülüyordu.

Bana ÇARE'M dedi...

Ben onun çaresi miydim?

Eğer o böyle düşünüyorsa, ona çare olmak için elinden geleni yapacağım...

Bölüm sonu🖤

Bu bölüm daha çok Kerem'in duygularını yansıtmak içindi. Kısa ve net oldu bence.
Oy kullanmayı ve bir sonraki bölümü beklemeyi unutmayınn <3