GECE'NİN KADERİ 🌙

46.Bölüm

2 YIL SONRA
EMİR KARAASLAN'DAN

Uzun zamandır yapmadığım bir şeyi yapıp yalnız başıma hava almaya çıktım.

Gördüğüm ilk çocuk parkına girdim ve bir bank'a oturdum.

Geçen zamana rağmen içimde kıpırtısını yitirmeyen aşkım yine  kendini belli ediyor zihnimi kaplıyordu.

Ben bu düşüncelerle dalgınlıkla bakındığım sırada bank'a birisinin oturduğunu fark ettim.

Sarı saçlı iki veya iki buçuk yaşlarında bir erkek çocuk. Kocaman yeşil gözleriyle bana bakıyordu.

Belkide ilk defa bir çocuğa gülümsedim.
"Merhaba küçük adam" dedim. Başını okşamak için elimi uzattığımda bir çift kadın eli çocuğu endişeyle kucağına aldı.

"Ah Umut kayboldun sandım bebeğim" dedi kadın, yüzüne bakmıyordum.

Kadın küçük çocuğu endişeyle sıkıca sarmalamıştı.

Başımı kaldırıp çocuğun annesine baktım...

Bu çocuğuna annesi yıllar önce benim çocuklarıma anne olmasını istediğim o kızdı. Defne...

Bu sarışın oğlanda Defneyle Kerem'in oğlu olmalıydı.

"Endişelenme bir şey olmadı" dedim. Beni o an daha yeni fark etti.

"Takip mi ettin sen bizi? " dedi öfkeyle.

"Ne saçmalıyorsun Defne, denk geldik bak. " dedim sakinliğimi koruyarak.

"Bir daha denk gelmeyelim öyleyse" dedi ciddiyetle.

Başımı salladım. "Umut mu koydun adını? Güzelmiş. " dedim.

"Seni ilgilendirmez bu, bir daha denk gelmeyelim. " dedi ve hızla kucağındaki Umutla uzaklaştı.

Tekrar bank'a oturdum ve onu gözümün önüne getirdim. Öyle güzelleşmişti ki, öyle güzel bir anne olmuştu ki...

Bir anda telefonum çaldı.

E: alo, ne var Namık? Hallettin mi?

N: evet abi, depoya getirdik. Seni mi bekleyelim? Biz mi halledelim?

E: beni bekleyin, bu zevki tatmazsam olmaz.

Hızla telefonu kapatıp arabama doğru ilerledim. Arabaya bindiğimde hala parkta salıncakta Umut'u sallayan Defne'yi gördüm.

Ben olmasam bile , o mutluydu. Bu da bana yeterdi.

Bölüm sonu

Her güzel şeyin bir sonu vardır ve bu hikayenin de bir sonu var tabii ki... Bir sonraki bölümde görüşürüz. Hoşça kalın...

OY KULLANMAYI VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN LÜTDEEN🖤