İttifak (+18)

36

                        OTUZ ALTINCI BÖLÜM

(Alin dilinden)
Uyuyalı ne kadar oluyordu bilmiyorum. Gözlerimi açacakken duyduğum fısıltılarla vazgeçtim.

Annemdi bu. Ağlıyor muydu?

"Ben kızımı sana emanet ettim! Böyle mi koruyorsun?! Hani bizim gözümüz arkada kalmasındı?! Ne hale gelmiş kızım?! Yazıklar olsun sana!"

Alaz'a söylüyordu bunları. Diğer taraftan babamın sesini duydum. "Serpil yeter bu kadar. Çocuğun bir suçu yok! Kusura bakma oğlum. Alin hassas noktası."

En sonunda Alaz'ın sesi kulağıma dolanırken yerimde kıpırdandım "Sorun değil. Haklı."

Daha fazla dayanamazken gözlerimi açıp etrafa bakındım. Kapının önündeydiler sanırım. Üzerime küçük bir bakış attığımda üzerim değişmiş, saçlarım ıslaktı.
Annem duş aldırmıştı sanırım.

Yerimde doğrulacakken Doruk gözüme çarptı. Kaşlarım çatıldı.

"Abla! Uyanmışsın." Hızla berjerden kalkıp yanıma geldi.

Tebessüm ettim. Annemler içeriye girerken gözlerim büyüdü. Abimler, kızlar. Hepsi buradaydı.

Bu kadar insan Alaz'ın üstüne mi gidiyordu?..

Herkes bir taraftan konuşurken gördüğüm görüntü gittikçe bulanıklaşıyordu. Çok, çok kalabalık gelmişti odaya karşın.

Sesleri duyamazken son duyduğum Alaz'ın adımı korkuyla seslenişiydi.

.

Yüzümden aşağıya, boynuma doğru hissettiğim soğuklukla gözlerimi açtım. Annem ıslak bezle ateşimi düşürmeye çalışıyordu.

Gözlerime bakıp gülümsedi "Annem... Nasılsın?"

Derin nefes aldım. Önce odaya bir bakış attım. Annemden başka kimse yoktu.

"İyiyim. Herkes nerede?"

Annemin yüz ifadesi ciddileşmişti.

"Alaz'ı soruyorsan evde değil. Diğer herkes aşağıda." Dedi duygusuz bir sesle.

"Onun suçu değildi anne." Dedim sessizce.

Annem iç çekip saçlarımı yüzümden çekti.
"Acıktığında söyle. En sevdiğin yemekleri yaptım." Alaz'ı suçlu buluyordu ve sinirliydi. Başımı sallamakla yetindim.

"Aşağı inebilir miyim? Diğerlerine öyle karşılık vermek kötü oldu." Dediğimde annem kaşlarını çattı.
"Biz aniden daldık annecim. Sorun değil. Hem kimi görmek istiyorsan o yukarı gelsin, bacağın acır."

Bacağıma kısa bir bakış attım. Koca koca şeylerle kaplıydı. Ağrısını hissetmiyordum ama isteyince kalkıp yürüyemeyeceğimi bilmek canımı acıtmıyor değildi.

"Ama ben yanınızda oturmak istiyorum." Dedim çocuk gibi.

Annem dudaklarını büküp alnıma sıcak bir öpücük kondurdu.

"Bekle burada." Annem yanımdan kalkıp odadan çıktı.

Odada yalnız kalırken derin nefes aldım. Alaz neredeydi, ne düşünüyordu acaba? Kendime ne kadar söz versem de düşünmeden edemiyordum. Onu hala bu kadar seviyor olmak canımı acıtıyordu.

Ateş abim içeri girerken düşüncelerimden sıyrılıp gülümsemesine karşılık verdim.

"Alin'im. Uyanmışsın." Dedi yanıma gelirken.