ခ်စ္ျခင္းေမတၲာေတြနဲ႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးအျပန္အလွန္ေနြးေထြးခဲ့ၾကသည္မွာ တစ္လတိတိပင္ျပၫ့္ခဲ့ၿပီ။ခ်စ္သူသက္တမ္းတစ္လျပၫ့္အမွတ္တစ္ရအေနျဖင့္ ျမတ္ရဲ့ရံုးပိတ္ရက္ေလးမွာသူမတို႔ႏွစ္ဦး ခရီးတိုေလးထြက္ရန္စီစဉ္ထားၾကသည္။အရမ္းေဝးသၫ့္ေနရာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သဘာဝရူခင္းေတြနဲ႔ လွလွပပရိွမၫ့္ေနရာတစ္ခုသာ။မွန္တင္ခံုေရ႔ွမွာ အလျွပင္ေနခ်ိန္မွာပင္ ပန္းခ်ီ ့ဆီက ဖုန္းဝင္လာေလသည္။မွတ္ထားသၫ့္နာမ္စားမွာႏူးညံလြန္းေနသည္။ထိုနာမ္စားကေလးဟာ ေမာင္။
"ဟယ္လို"
"ဟယ္လိုအန္တီ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား။
ေမာင္လာခဲ့ေတာ့မလို႔"
"အြန္း အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီေမာင္"
"အဲ့ဒါဆိုလာၿပီ ေစာင့္ေနေနာ္"
"အင္းပါ ကားေျဖးေျဖးေမာင္းခဲ့ေနာ္"
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး အလွကိုသာ ဆက္ျပင္ေနလိုက္သည္။မျပင္လဲလွၿပီးသားပါေလ။အလွျပင္ၿပီးေတာ့ ယူစရာရွိတာေတြကို ယူၿပီးေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာခဲ့သည္။စႏၵာရွိသည့္မီးဖိုခန္းထဲကိုဝင္လိုက္ေတာ့ ၾကားရသည့္အသံက ခ်ိဳသာသည္။
"မမ ဒီေန႔အရမ္းလွေနပါလား"
ျမတ္ကအၿမဲလွေနသူဆိုတာ စႏၵာမသိေလသလား။အျပာေရာင္အပြင့္အခက္ေတြပါတဲ့ ျမန္မာဝမ္းဆက္သည္ ျမတ္ခႏၶာကိုယ္ေပၚ၌ လိုက္ဖက္ညီစြာပင္။အေပၚမွထပ္ဝတ္ထားသည့္ အနက္ေရာင္ကုတ္အက်ီၤနဲ႔ဆိုေတာ့ တကယ့္ကိုၾကည့္ေကာင္းေနသည္။
"ေျမႇာက္မေနနဲ႔ဦး။
အစ္မခရီးသြားတုန္း တစ္ခုခုဆို ဖုန္းဆက္ "
"စိတ္ခ်ပါမမရယ္။မမသာပန္းခ်ီနဲ႔ေပ်ာ္ခဲ့ေနာ္။ ဘာမွေနာက္ဆံမတင္းနဲ႔"
"အင္းပါ အင္းပါ"
ခဏၾကာေတာ့ ၿခံထဲမွကားသံၾကားရတာမို႔ အျပင္ကိုထြက္လိုက္ေတာ့ ပန္းခ်ီ့ကိုေတြ႕ရသည္။
"အန္တီ သြားလို႔ရၿပီ"
"သြားစို႔ေလ"
ျမတ္တို႔ထြက္မည္လုပ္ေတာ့ ေနာက္မွစႏၵာ့အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
YOU ARE READING
"နွလံုးသား၏ ေစခိုင္းရာ"(Completed)
General Fiction"ရွင့္ကိုသိပ္မုန္းတယ္ ေဒၚျမတ္သဒၵါေသြး"
