မွိုင္းညိဳ႕ေနတဲ့ တိမ္အစုအေဝးေတြသည္ ေကာင္းကင္ယံ၌ ဟိုတစ္စ၊ဒီတစ္စပင္။တညံညံျဖစ္ေနတဲ့ မိုးၿခိမ္းသံေတြကို မိနစ္ပင္မျခားပဲ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ၾကားေနရသည္။တေျဖးေျဖးနဲ႔ မဲေမွာင္လာေသာ ေကာင္းကင္သည္ မိုး႐ြာေတာ့မည့္ပံုပင္။သိပ္ပင္မၾကာေသး က်လာသည့္မိုးေရစက္ေတြနဲ႔အတူ အေအးဓာတ္ကို ခံစားလာရသည္။လိုက္ကာနဲ႔ဖံုးကြယ္ထားေသာ မွန္တံခါးရဲ႕လြတ္ဟာေနေသာ ေနရာမွတဆင့္ျမင္ေနရသည့္ မိုးေရးစက္ေတြက အၿငိဳးေတြနဲ႔႐ြာေနသလို။အလိုက္သိစြာ ေဖ်ာ္လာေပးသည့္ ေကာ္ဖီပူပူသည္ အျပင္မွရာသီဥတုနဲ႔လိုက္ဖက္စြာပင္။
"ေက်းဇူးပဲ မေလေျပ"
ေကာ္ဖီပူပူရဲ႕အေငြ႕ေတြသည္ ပန္းခ်ီ ့မ်က္နွာေရွ႕ဝယ္ ျဖတ္ေျပးလို႔ေနသည္။ဖမ္းဆုပ္မရသည့္ ထိုအေငြ႕အသက္က အျမန္ပင္ လြင့္ျပယ္လို႔သြားသည္။
"မိုးေတြကလည္း သည္းႀကီးမည္းႀကီး႐ြာေနလိုက္တာေနာ္"
"ဟုတ္ပါ့ မေလေျပရယ္"
ေဖ်ာ္ေပးထားတဲ့ေကာ္ဖီကို တစ္ငံုစာမ်ွေသာက္လိုက္ေလသည္။ခါးသက္ေသာေကာ္ဖီနဲ႔ေအးစက္ေသာရာသီဥတုဟာ လိုက္ေလ်ာညီစြာပင္။ေဘးမွဖုန္းကိုယူကာ နွိပ္လိုက္သည္က ခ်စ္ရသူ၏ဖုန္းနံပါတ္ေလးသာ။တစ္စကၠန္႔...။နွစ္စကၠန္႔...။မၾကာခင္ပဲ တံု႔ျပန္လာသည္ဆိုတာကို ခ်စ္ရသူ၏ အသံခ်ိဳခ်ိဳက သက္ေသျပဳလို႔ေနသည္။
"ဟယ္လို ေမာင္"
"အန္တီ အခု ရံုးမွာမလား"
"အင္းေလ ေမာင္ရဲ႕။ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အျပင္မွာ မိုးေတြတအား႐ြာေနတာေလ။ အခန္းထဲမွာဆိုလည္း အဲကြန္းေလးေလ်ာ့ထားဦး။ေတာ္ၾကာ အေအးမိၿပီး ဖ်ားေနမွာစိုးလို႔"
ဖုန္းဆက္ၿပီး ဂရုတစိုက္မွာၾကားေနတဲ့ ခ်စ္ရသူကို ျမတ္အခ်စ္ပိုရျပန္သည္။
"ေဟာ ေမာင္ရယ္။အန္တီက ဘာမ်ားျဖစ္လဲလို႔"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ေမာင္က စိတ္ပူလို႔လွမ္းေျပာတာ"
ပန္းခ်ီမျမင္တဲ့တစ္ဖက္မွာ ျမတ္ နွစ္ၿခိဳက္စြာ ၿပံဳးေနမိသည္။ခ်စ္ရသူ၏ဂရုစိုက္မႈသည္ ၾကည္ႏူးမႈကို ေပးစြမ္းလို႔ေနသည္။
ESTÁS LEYENDO
"နွလံုးသား၏ ေစခိုင္းရာ"(Completed)
Ficción General"ရွင့္ကိုသိပ္မုန္းတယ္ ေဒၚျမတ္သဒၵါေသြး"
