"အန္တီ"
"တို႔ေတြကြာရွင္းၾကမယ္"
ထရပ္လိုက္သည့္ ျမတ္ေျခေထာက္ေတြသည္ မခိုင္ခ်င္ေတာ့ေပ။ရင္ထဲမွနာက်င္မႈကလည္း တဆစ္ဆစ္ပင္။
"အန္တီ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ဘာေၾကာင့္ကြာရွင္းမွာလဲ"
"ျဖစ္ေနတာက ငါလား မင္းလားဆိုတာ ေသခ်ာစဥ္းစား။ညမိုးခ်ဳပ္ထိ တစ္ျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနတဲ့သူနဲ႔ ငါဆက္မေပါင္းနိုင္ေတာ့ဘူး"
"အန္တီ"
ျမတ္လက္ကို ထိေတြ႕လာသည့္ ပန္းခ်ီ လက္ေတြသည္ ေအးစက္စြာပင္။မ်က္ဝန္းမွာေတာ့ မ်က္ရည္စေတြ တြယ္ကပ္လို႔ေနသည္။
"ဖယ္ ငါ့အသားကို မထိနဲ႔ "
"ေမာင္ရွင္းျပတာ နားေထာင္ဦး"
"ဘာမွမရွင္းျပနဲ႔ တိမ္ပန္းခ်ီေမာင္။မင္းရဲ႕ယံုတမ္းစကားေတြကိုလည္း ငါနားမေထာင္ခ်င္ဘူး"
"အန္တီ့စကားေတြက ေမာင့္ရင္ထဲကို ဘယ္ေလာက္နာက်င္ရတယ္ဆိုတာမသိဘူးလား"
"မင္းလုပ္ရပ္ေတြ မင္းအျပဳအမူေတြကေရာ ငါ့ကို နာက်င္ေစတယ္ဆိုတာ မင္းမသိဘူးမလား"
မုန္တိုင္းက တေျဖးေျဖးနဲ႔ ျပင္းထန္ခဲ့ေလသည္။ခိုင္ၿမဲခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေတြ ဖ်က္ဆီးေတာ့မည္လား။သူစိမ္းဝင္ေရာက္လာျခင္းက သူမတို႔နွစ္ဦးကို ကြဲကြာေစမည္လား။
"ေမာင္ေတာင္းပန္တယ္ ။ေနာက္ဆို အန္တီမႀကိဳက္တာ တစ္ခုမွမလုပ္ေတာ့ဘူး"
"မေတာင္းပန္နဲ႔။မင္းဘာလုပ္လုပ္ ငါဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ ေတာ္ၿပီ။ငါတို႔ဇာတ္လမ္းကို ဒီမွာတင္ အဆံုးသတ္မယ္"
ခါးသီးလြန္းသည့္ စကားလံုးေတြက ပန္းခ်ီရင္ထဲ နာက်င္စြာ ထိုးစိုက္လို႔သြားသည္။ခ်စ္ရတဲ့ သူမကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ အဆံုးရံႈးမခံခ်င္ပါ။အသက္မက ခ်စ္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို လက္လႊတ္ေပးဖို႔ ပန္းခ်ီ့မွာ ဆႏၵမရွိပါ။
"အန္တီ ဘာလို႔အခုေတြလုပ္မွာလဲ"
"အခုလိုေတြျဖစ္လာေအာင္လုပ္တာမင္းပဲ။ေအးေပါ့ ၾကာလာေတာ့လည္း ငါလိုမိန္းမကို ၿငီးေငြ႕ၿပီေပါ့။အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္မိန္းမတစ္ေယာက္ကို စိတ္ကုန္ေနၿပီေပါ့"
YOU ARE READING
"နွလံုးသား၏ ေစခိုင္းရာ"(Completed)
General Fiction"ရွင့္ကိုသိပ္မုန္းတယ္ ေဒၚျမတ္သဒၵါေသြး"
