တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းငယ္တစ္ခုရဲ႕ အလင္းေရာင္သည္ လေရာင္ ဝင္ေရာက္မႈေၾကာင့္ မွိန္ျပျပအလင္းတန္းကို ရလို႔ေနသည္။အိပ္စက္ေနတဲ့အမ်ိဳးသမီးနွစ္ဦးဟာ အိမ္မက္ထဲမွာ ေတြ႕ေနမည္ဆိုတာ အေသအခ်ာ။မွိန္ျပျပအခန္းထဲလင္းလာသည္က ဖုန္းမ်က္နွာျပင္၏ အလင္းေရာင္တစ္ခု။ျမည္ေနတဲ့ ဖုန္းသံစဥ္က မရပ္မနားပင္။နိုးသြားသည့္ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ဖုန္းမ်က္နွာျပင္ကိုၾကည့္လိုက္မိသည္က တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုပင္။ကိုင္လိုက္ေတာ့ ၾကားရသည္က ခပ္ဝါးဝါး အသံလိုလိုပင္။ရွိုက္သံ...။တစ္စံုတစ္ဦးရဲ႕ ရွိုက္သံ။အေသအခ်ာေတာ့ ျမတ္မသိေပ။
"ဟယ္လို"
တစ္ဖက္မွတံု႔ျပန္ျခင္းမရွိဘဲ ၾကားေနရသည္က ရွိုက္ႀကီးတငင္ငိုသံကိုသာ။
"ဟယ္လို ဘယ္သူလဲ"
ေမးေသာ္လည္း ဘာမွေျဖၾကားျခင္းမရွိပဲ ငိုသံကိုသာ ဆက္တိုက္ၾကားေနရသည္။ျမတ္အေတြးေတြကေတာ့ မ်ိဳးစံုပင္။သို႔ေပမဲ့လည္း ထိုအေတြးေတြက အတိုင္းသားသာ။ငိုသံက်ယ္ကိုၾကားရၿပီးေနာက္ က်သြားတဲ့ ဖုန္းအဝင္ေကာလ္ေလး။ျပန္လည္ေခၚမိျပန္ေတာ့ တစ္ဖက္က ဖုန္းပိတ္လို႔သြားသည္။ထိုသို႔ဆက္ေနသူကို အေသအခ်ာမသိေပမဲ့ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ရင္းနွီးေနသလို ခံစားမိသည္။အေတြးေတြက မေကာင္းသလို ခံစားခ်က္ေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးပင္။လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားသည့္ ဖုန္းကို ေဘးရွိစားပြဲေသးေသးေပၚ တင္လိုက္ၿပီး ေဘးမွခ်စ္ရသူ နိုးမွာစိုး၍ အသာေလးသာ လွဲခ်လိုက္သည္။
"အန္တီ"
တိုးဖြဖြေခၚသံနဲ႔အတူ ခါးဆီကို ဖက္တြယ္လာတဲ့ ပန္းခ်ီရဲ႕လက္ေတြေၾကာင့္ အနည္းငယ္ တုန္ရီသြားေသာ နွလံုးခုန္သံက တဒိတ္ဒိတ္ပင္။
"ေမာင္"
"ဘယ္သူ႔ဆီကဖုန္းလာတာလဲအန္တီ"
"အန္တီလည္းမသိဘူးေမာင္။မျမင္ဖူးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ပဲ။တစ္ဖက္က ငိုေနတယ္ထင္တယ္ေမာင္ရယ္။ အန္တီ့စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးပဲ"
"အန္တီရယ္ ဖုန္းမွားတာေနမွာပါ"
"ဟုတ္မွာပါ ျပန္အိပ္ေတာ့ေမာင္။အန္တီ့ေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္သြားၿပီ"
VOCÊ ESTÁ LENDO
"နွလံုးသား၏ ေစခိုင္းရာ"(Completed)
Ficção Geral"ရွင့္ကိုသိပ္မုန္းတယ္ ေဒၚျမတ္သဒၵါေသြး"
