ေကာင္းကင္ျပာျပာေပၚမွ တိမ္စိုင္ျဖဴျဖဴေတြသည္ ယေန႔မွပိုလွပေနသေယာင္။ခရမ္းႏုေရာင္ေတြနဲ႔ျပည့္နွက္ေနတဲ့ အခန္းငယ္ကလည္း ယေန႔မွပိုေတာက္ပေနသေယာင္။ထိုအရာေတြထက္ ပိုမို လွပေနသူမွာေတာ့ ပန္းခ်ီ ့ရဲ႕မူပိုင္ရွင္ျမတ္ပင္။ခရမ္းႏုေရာင္ခ်ိတ္ဝမ္းဆက္က သူမရဲ႕အလွကိုပိုေပၚလြင္ေစသည္။ထံုးဖြဲ႕ထားတဲ့ ဆံထံုးခပ္ဖြဖြေလးမွာ အလွကလစ္ေတြက စီျခယ္လို႔ေနသည္။
ေသးေသးသြယ္သြယ္လက္ေခ်ာင္းေတြကလည္း ခရမ္းႏုေရာင္လက္သည္းဆိုးေဆးနဲ႔ လိုက္ဖက္လို႔ေနသည္။
ဒီမနက္ခင္းဟာ လွပသည့္မနက္ခင္းတစ္ခုသာ။အခ်စ္ေတြကို ပို၍ခိုင္မာေအာင္ ခ်ည္ေနွာင္မဲ့ လက္ထပ္ပြဲေလးတစ္ခု။သူမတို႔နွစ္ဦးရဲ႕အခ်စ္ေတြကို သစၥာျပဳမဲ့ ထိုမဂၤလာပြဲေလးဟာ လွလွပပပင္ ျဖစ္တည္လာေတာ့မည္။လွပတဲ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ လက္ကို ဆြဲခြင့္ရတဲ့ ပန္းခ်ီမ်က္နွာေပၚမွာ အၿပံဳးရိပ္ေတြက ထင္ရွားစြာပင္။ပန္းခ်ီသည္လည္း ျမတ္ကဲ့သို႔ပင္ ခရမ္းႏုေရာင္ ျမန္မာဝမ္းဆက္ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။
သူမတို႔နွစ္ဦးသိပ္ကို လိုက္ဖက္လြန္းေနသည္။မွန္တင္ခံုေရွ႕မွာ ၿပီးျပည့္စံုစြာ လွေနတဲ့ ျမတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ပန္းခ်ီပီတိျဖစ္မိသည္။တကယ္ပဲ ဒီအမ်ိဳးသမီးကို လက္ထပ္ခြင့္ရေတာ့မည္တဲ့လား။ဒီလိုျဖစ္လာလိမ့္မည္လို႔ ပန္းခ်ီတစ္ခါမွမေတြးဖူးတာ အမွန္ပင္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ေလးနက္တဲ့အခ်စ္ေတြကပဲ အနိုင္ယူခဲ့ၿပီ။
ျမတ္ကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔ပင္ ပန္းခ်ီမ်က္ဝန္းေတြ၌ မ်က္ရည္စက္ေလးေတြက စိုစြတ္စျပဳလာသည္။ထိုအရာကို သတိထားမိသူမွာ ပန္းခ်ီ ့ရဲ႕ ခ်စ္ရသူ ျမတ္ပင္။
"ေမာင္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဟင့္အင္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ေမာင္ေပ်ာ္လြန္းလို႔ပါ"
"ၾကည့္ ကေလးေလးက်ေနတာပဲ"
မ်က္ရည္ေတြဝဲေနတဲ့ ပန္းခ်ီ ့မ်က္နွာေလးကိုထိကာ ဆိုလာသည့္ျမတ္ရဲ႕အထိအေတြ႕က သိပ္ကိုႏူးညံ့လြန္းသည္။
"ကေလးမဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ပါၿပီရွင္"
"ပန္းခ်ီ အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ သြားစို႔ေလ။ေအာက္မွာ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ"
YOU ARE READING
"နွလံုးသား၏ ေစခိုင္းရာ"(Completed)
General Fiction"ရွင့္ကိုသိပ္မုန္းတယ္ ေဒၚျမတ္သဒၵါေသြး"
