တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခန္းအတြင္း၌ သံစဥ္တစ္ခုဖံုးလႊမ္းသြားေလသည္။ထိုအသံသည္ကား ဖုန္းျမည္သံတစ္ခုသာ။စီရင္ခ်က္ေရးေနတဲ့ျမတ္ေရာ စာရင္းေတြနဲ႔ရႈပ္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီပါ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေပ။အခ်ိန္အားျဖင့္ ရွစ္နာရီခြဲပင္။
"အန္တီ ဘယ္သူလဲ"
"မသိဘူး ေမာင္"
ထိုသို႔ေျပာရင္း ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္ရာ ၾကားရသည့္အသံက အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးအသံပင္။
"ဟယ္လို အန္တီျမတ္"
"ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ ႐ႊန္းေလးပဲ"
ထိုနာမည္ၾကားတာနဲ႔ ပန္းခ်ီအနည္းငယ္အံ့ၾသသြားေလသည္။အခုအခ်ိန္ႀကီး ဘာမ်ားေျပာမလဲဟု ေတြးမိျပန္သည္။ၾကားရသည့္အသံက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမဟုတ္ေပမဲ့ ေသခ်ာနားေထာင္မိေတာ့ အနည္းငယ္ေတာ့ၾကားရသည္။စိတ္ထဲ၌ လွိုင္းဂယက္တစ္ခု ထလာျပန္သည္။ျမတ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား သူမက တြယ္တာေနသလဲ။
"အန္တီျမတ္အိပ္ၿပီထင္ေနတာ"
"အင္း မအိပ္ေသးဘူး။အန္တီျမတ္အလုပ္ေလးရွိေသးလို႔"
"႐ႊန္းက အန္တီ့ျမတ္နဲ႔မေတြ႕တာၾကာေတာ့ မနက္က
ခဏေလးပဲေတြ႕လိုက္ရတာေလ။အဲ့ဒါအခုသတိရေနလို႔"
"႐ႊန္းေလးက အရင္အတိုင္းပဲ။အန္တီျမတ္ကိုကေလးတစ္ေယာက္လိုခြၽဲတုန္းပဲ"
အနည္းငယ္တိုးဖြသြားတာေၾကာင့္တစ္ဖက္ကအသံကို ပန္းခ်ီမၾကားရေတာ့ေပ။ျမတ္ေျပာစကားကိုသာ ပန္းခ်ီနားေထာင္ေနမိသည္။အခုလိုဖုန္းဆက္တာေတြကိုလည္း ပန္းခ်ီဘယ္လိုမွသေဘာက်တာ အမွန္။
"..............."
"သိပါ့ရွင္"
"..............."
"Good Night "
ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့ ပန္းခ်ီကိုၾကည့္လာတဲ့ျမတ္မ်က္နွာမွာ အၿပံဳးေတြနဲ႔။လွလိုက္တဲ့ အၿပံဳးေလး။
"အန္တီ ဘယ္သူလဲဟင္"
႐ႊန္းဆိုတာ ပန္းခ်ီသိေပမဲ့ အေၾကာင္းစံုသိခ်င္တာေၾကာင့္ေမးလိုက္မိသည္။
ျမတ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဘယ္အရာကိုမဆို ပန္းခ်ီရဲ႕သိခ်င္စိတ္မွာ ဘယ္လိုမွထိန္းမရေပ။
ESTÁS LEYENDO
"နွလံုးသား၏ ေစခိုင္းရာ"(Completed)
Ficción General"ရွင့္ကိုသိပ္မုန္းတယ္ ေဒၚျမတ္သဒၵါေသြး"
