မနက္ခင္းရဲ႕ေနေရာင္ျခည္အပိုင္းအစေတြသည္
အခန္းငယ္ေလးတစ္ခုအတြင္းကို ျဖန္႔က်က္ထားသည္၊၊ ေစ်းဝယ္ထြက္မည္ဆိုတာေၾကာင့္ လိုက္ခ်င္လြန္းသည့္ ပန္းခ်ီသည္ ေရခ်ိဳးၿပီးအရင္ျပင္ေနေလၿပီ။ပင္ကိုအတိုင္းျဖဴႏုၿပီးလွပလြန္းသည္မို႔ အေထြအထူးျပင္ဆင္စရာမလို။မိတ္ကပ္ခပ္ပါးပါးသာ ျခယ္မႈန္းၿပီး ဆံႏြယ္ေတြကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းသာခ်ထားေသာ္လည္း အေတာ္ပင္ၾကည့္ေကာင္းသည္၊၊
ျပင္ဆင္ေနသည့္ ပန္းခ်ီ့ကို ၾကည့္ေနသူက ျမတ္ပင္။ အခ်ိန္ၾကာၾကာၾကည့္ေနသည္ေၾကာင့္ ပန္းခ်ီပင္အေနခက္ရသည္၊၊
ျခယ္သထားတဲ့မိတ္ကပ္နဲ႔ဆင္ျမန္းထားတဲ့ အဝတ္အစားမွာ လိုက္ဖက္စြာပင္။မိုးျပာေရာင္အက်ီ ခါးတိုနဲ႔ ဒူးဖံုးရံုသာရွိတဲ့ အနက္ေရာင္စကပ္ေလးကို ဝတ္ဆင္ထားေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပင္။
ျမတ္ဝတ္ဆင္ထားသည့္အျပာေရာင္ျမန္မာဝမ္းဆက္သည္ အပြင့္၊အခက္ေတြမပါပဲရွင္းလင္းစြာပင္။အပြင့္အခက္ေတြကင္းမဲ့ေနေသာ္လည္း ဘယ္ဘက္ရင္အံုထက္တြင္ေနရာယူထားသည့္
တရုတ္စကားပန္းပံုစံရင္ထိုးေလးေၾကာင့္ အသက္ဝင္လြန္းသည္။မွန္တင္ခံုေရွ႕မွာ ပန္းခ်ီထိုင္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာေနသည္မို႔ ေစာင့္ေနသည့္ျမတ္ပင္ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့။
"ဟိတ္ ျပင္တာမၿပီးေသးဘူးလား။တို႔က ေစ်းဝယ္ထြက္မွာေနာ္။အလွဴေတြ၊မဂၤလာေဆာင္ေတြသြားမွာမဟုတ္ဘူး"
စေနာက္သည့္ပံုစံနဲ႔ေျပာတာသိေသာ္လည္း ပန္းခ်ီ့စိတ္ထဲ ရွက္႐ြံ႕မႈက ဝိုးတဝါးဝင္လာေသးသည္။
"ဟာ ၿပီးပါၿပီ။ဘာလို႔အဲ့ေလာက္အလ်င္စလိုျဖစ္ေနတာလဲ"
"အလ်င္စလိုမျဖစ္ပါဘူး မင္းျပင္တာၾကာေနလို႔"
"ၿပီးၿပီ ျမန္ျမန္ျပင္ေတာ့"
ပန္းခ်ီသည္ မွန္တင္ခံုေရွ႕မွထၿပီး နႈတ္ခမ္းေလးဆူၿပီးေျပာလိုက္ပံုက ကေလးတစ္ေယာက္ထက္ပင္ ပိုခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းသည္၊၊ကေလးဆန္သည့္ပန္းခ်ီ့ရဲ႕အျပဳအမူကို ျမတ္သေဘာက်စြာျဖင့္ ၿပံဳးလိုက္ပံုက သေဘာက်စြာၾကည့္ေနသူအဖို႔ အူယားစရာပင္။မွန္တင္ခံုေရွ႕တြင္ထိုင္ၿပီး ပန္းခ်ီ့ဘက္ကိုလွည့္ကာ ျမတ္ကစကားတစ္ခြန္းကိုဆိုေလသည္။
