Uzależnienie

10

Monika

Ja pierdole. Przez całe swoje życie nie widziałam niczego co w tak cholerny sposób pokazałoby mi, że jednak mam emocje, o których nawet nie miałam pojęcia. Czytałam jej wiersze i w niektórych po części odnajdywałam też siebie, w innych rozszyfrowując metafory zaciskałam uda pod stołem. W kolejnych przygryzałam wargę tak mocno, że czułam metaliczny posmak krwi. Wiedziałam, że Laura siedzi naprzeciwko wlepiona we mnie swoimi wielkimi ciemnymi oczami i czyta ze mnie jak z otwartej książki. Trudno. Nagle usłyszałam ciche westchnienie. Kiedy podniosłam wzrok prawie wybuchłam śmiechem. Głowa dziewczyny spoczywała na rękach ułożonych na blacie ławki a Ona sama... Spała. Nie byłam w stanie oderwać się od tego widoku. Jeśli myślałam, że przez 36 lat zdążyłam zobaczyć wszystkie urocze rzeczy tego świata, to w tym momencie przyznałam sama przed sobą, że się myliłam.

-Mmm... - Mruknęła, a w moim podbrzuszu mimowolnie wezbrała fala gorąca. Ciekawe o czym śniła? Raczej o kim... Odłożyłam zeszyt i podparłam brodę rękoma wpatrując się w delikatne rysy twarzy uczennicy. Miałam okazję bliżej i dłużej się jej przyjrzeć. Skórę miała tak idealną i jedwabistą, że bardzo musiałam się opierać, żeby jej nie dotknąć. Długie rzęsy, pociągnięte czarnym tuszem tworzyły falbany wokół jej oczu. Pełne, zaróżowione usta, jakby stworzone do subtelnych pocałunków. Z drugiej strony to, co przed chwilą czytałam cholernie nie pasowało mi do tego widoku. Dziewczyno... Skąd Ty się wzięłaś? I co Ty masz w głowie? Kiedy w akcie radości rzuciła się na mnie, żeby mnie przytulić, zareagowałam tak jak zawsze. Prawie, bo ciepło jej ciała po chwili sprawiło, że moje odczucia minimalnie się zmieniły. Byłabym w stanie się do tego przyzwyczaić? Może jednak mam serce? Pokręciłam głową odrzucając wszystkie te dziwne, jakby nie moje myśli. „Monia! Pion!"

-Śpiąca królewno. - Szepnęłam i przejechałam opuszkami palców po jej dłoni. - Pani nowa, ładna. Co ma znaczyć to spanie na lekcji? - Podniosłam nieco głos. Laura uniosła głowę w ułamek sekundy, a jej oczy zrobiły się jeszcze większe niż normalnie, jakby właśnie pochłaniały cały świat, który istniał wokół niej. Zakryła twarz rękoma. Jej mina była tak komiczna, że nie powstrzymałam się i po całej klasie rozniósł się mój śmiech.

-Ja.. Prze..- Zmrużyłam oczy wiedząc co chciała powiedzieć. - Nie wiem jak to się stało. To chyba przez emocje. - Uśmiechnęła się niewinnie, wzruszając ramionami.

-Chyba miałaś bardzo ładne sny, niegrzeczna dziewczynko. - Puściłam jej oczko. Nie mogłam sobie odmówić przyjemności patrzenia na to, jak na jej policzki wstępuje mocny odcień czerwieni. Ujrzałam ząbki zaciskające jej dolną wargę. - Nie rób tak, bo zostanie ślad. - Sama cholernie chciałam jej to zrobić.

-Myślę, że Twoje wiersze są niezłe. - Powiedziałam głosem niezdradzającym emocji mimo, że twórczość Laury dostarczyła mi ich naprawdę sporo. Swoją drogą całkiem dobrze szło mi lawirowanie pomiędzy odczuciami. Potrafiłam bardzo szybko i bardzo skutecznie opanować się w prawie każdej sytuacji. Prawie. - Zostało jeszcze kilka minut do dzwonka. Możesz zająć się sobą, ja muszę sprawdzić jeszcze kilka rzeczy.

Przez kolejne dwa dni lekcje z 3C odbywały się w niezmąconym spokoju. Ciągle czułam na swoim ciele czekoladowe spojrzenie Laury, ale była na tyle ożywiona i brała czynny udział w zajęciach, że nie miałam się do czego przyczepić. Między jedną, a drugą lekcją dziewczyny dyskutowały o czymś bardzo zawzięcie. Siedziały w pierwszej ławce, więc ciężko było nie słyszeć.

-Nie wiem czy to dobry pomysł. Moja cudowna, wspaniała mamusia i tak nie zauważyłaby, że mnie nie ma. Chyba, że akurat przypomniałoby jej się, że czegoś ode mnie potrzebuje, ale serio, nie mam ochoty na żadne balety.