PRZY TOBIE || MATA

20. Ktoś taki jak ty

– Michał– mówię, kiedy chłopak od dobrej pół godziny siedzi przy biurku i zapisuje fragmenty tekstu, które ma w głowie. Blondyn odruchowo kiwa głową i kreśli kolejne krzywe litery.– Chodź tutaj.

Wyciągam ręce i przygryzam wargę.

– Zaraz Natka– odpowiada, a ja wstaję z łóżka i podchodzę do niego, kładąc łokcie na jego ramionach. Zerkam na kartkę, która wydaje się być bardziej pomazana niż zapisana.

Wzruszam ramionami i wychodzę z pomieszczenia, schodząc na dół.

Minęło lekko ponad pół godziny od zakończenia śniadania, więc moja mama nie zdążyła jeszcze wyjechać do pracy i obecnie krząta się po kuchni.

– Mamo, na którą masz?– pytam i chwytam za małą butelkę niegazowanej wody.

Opieram się dłonią o blat i zerkam na brunetkę, oczekując odpowiedzi.

– Za godzinę mam pierwszego klienta– odpiera i wkłada przygotowany wcześniej posiłek do plastikowego pojemnika.– Jesteś szczęśliwa z nim, nie?– stara się subtelnie zachaczyć o temat Michała jednak nie wychodzi jej to zbyt dobrze.

Parskam rozbawiona na ten gest i z uśmiechem kiwam głową.

– Widać, córeczko że brakowało ci właśnie kogoś takiego jak Michałek– marszczę brwi na zdrobnienie, ponieważ zna go dosłownie kilkanaście godzin. Zaakceptowała go i naprawdę polubiła– Od kiedy się znacie?

– Niecały miesiąc– odpowiadam i posyłam kobiecie nieśmiały uśmiech.

– Ah, miesiąc– kiwa głową i stara się zachować powagę, gdy ja w tym czasie wzruszam ramionami– I nie zdążyłaś mi o tym powiedzieć?

– Tak wyszło.

– Natalia!!– słyszę krzyk blondyna i ciężkie kroki na schodach co oznacza, że z nich zbiega– Nie obraziłaś się chyba?– próbuje znaleźć mnie w tamtej części domu, ale ostatecznie zrezygnowany wchodzi do kuchni.– Jesteś?

Wymieniam spojrzenia z moją rodzicielką i kręcę głową w rozbawieniu.

Naprawdę myślałeś, że obraziłam się na ciebie o coś takiego?

– Nie, ale może powinnam– mówię, gdy pojawia się w zasięgu mojego wzroku, próbując się z nim droczyć. Staje przede mną i dopiero wtedy zauważa brunetkę.

Kiwa głową speszony jej niespodziewaną obecnością i rozgląda się po kuchni.

– Będę na górze– po chwili się odzywa i spogląda najpierw na mnie a następnie na kobietę. Mama posyła mu ciepły uśmiech i dopiero wtedy chłopak wycofuje się z pomieszczenia.

– Jaka ty jesteś z nim szczęśliwa, no nie mogę– mama nie ukrywa emocji i wtula się we mnie.– Kiedy ty dorosłaś, co?

– Mamo, my nie jesteśmy razem, wiesz?– pytam, gdy chwilę później się ode mnie odsuwa.

– Ale będziecie– odpowiada i wzrusza ramionami tak jakby mówiła najoczywistszą rzecz na świecie.– I będziecie świetną parą.

– Do tego jeszcze długa droga– wzruszam ramionami i poprawiam koszulkę Matczaka. Nie zdążyłam się jeszcze przebrać i wcale mi to nie przeszkadzało.– I zapewne wymagająca od nas poświęceń.

– Ale gra warta świeczki– podsumowuje rodzicielka i kładzie dłoń na moim prawym ramieniu.– Jesteś teraz szczęśliwsza niż kiedykolwiek wcześniej i doskonale o tym wiesz.

To prawda. Świadomość, że mam przy sobie kogoś takiego jak ty, dodawała mi motywacji do wszystkiego.

Czułam się spełniona za sprawą chłopaka posiadającego niesamowicie czekoladowe, przepiękne oczy.