BORDER 18+

ROZDZIAŁ 9

Love

Ekscytacja spowodowana wspólnym oglądaniem meczu z Damonem nie opuściła mnie nawet do kolejnego dnia. Wstając, jedząc, szykując się czy robiąc cokolwiek innego, wciąż o nim myślałam.

Nie miałam, z kim o tym porozmawiać. Esme właściwie wiedziała tylko niewiele, gdyż musiałam wytłumaczyć jej, czemu siedziałam w pokoju zapłakana, kiedy odnalazła mnie przed imprezą. Octavia natomiast była w szkole, a ja nie chciałam zawracać jej głowy po raz kolejny moimi westchnieniami. Saint odpadał całkowicie, nic nie mogłam mu powiedzieć.

Dlatego zdecydowałam, że upiekę jakieś ciasto. Na mapach w internecie znalazłam najbliższy supermarket, ubrałam się ciepło i z dużą, materiałową torbą ruszyłam we wskazanym przez telefon kierunku.

Kiedy znalazłam się w środku, od razu ruszyłam do półek ze składnikami cukierniczymi. Odnalazłam kilka rzeczy, a potem podeszłam do lodówek, trzymając w dłoni stary, zmięty kawałek papieru.

To przepis mojej mamy na Nanaimo Bars — ciasto prosto z Kanady, jej rodzimego kraju. Znalazłam go kiedyś w jej rzeczach i wtedy zdecydowałam, że go upiekę. Gdy to tego doszło, bardzo mi zasmakował i od tamtego czasu robiłam go bardzo często.

Wyciągałam właśnie śmietankę, kiedy usłyszałam znajomy, męski głos.

— Love?

Odwróciłam głowę, z zaskoczeniem odkrywając, że stoi przede mną Milo. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię jak nigdy. Zagryzłam wargi.

— Cześć — wykrztusiłam ze sztucznym uśmiechem. — Co tutaj robisz? Nie masz zajęć?

Po moich urodzinach czułam skrępowanie w jego towarzystwie. Sama wciąż nie wiedziałam, dlaczego zgodziłam się na ten taniec, ale męczył mnie o to cały wieczór, więc w końcu odpuściłam, upojona alkoholem.

Polubiłam Milo, ale odkąd mnie zobaczył na imprezie, stał się jak chodzący za właścicielem pies. Nie odstępował mnie na krok podczas urodzin i ciągle patrzył mi na klatkę piersiową, a nie w oczy. Chociaż właściwie wtedy chciałam przyciągać spojrzenia, ale nie w liczbie mnogiej i tylko jednej osoby.

— Miałem zajęcia z samego rana — odpowiedział. — Zaszedłem na zakupy kupić coś do jedzenia, skoro i tak muszę czekać na trening.

— Myślałam, że wszyscy studenci spędzają czas w tym... barze u was na kampusie. — Nie wiedziałam, jaką nazwę nosiła ta miejscówka. Właściwie nie zwróciłam na to uwagi. Będę musiała podpytać o to Sainta.

Milo podrapał się po karku, poprawiając położenie torby na swoim ramieniu.

— Tak, zazwyczaj tam chodzimy z drużyną, ale tym razem wszyscy są zajęci. — Przestąpiłam z nogi na nogę, kiwając ze zrozumieniem głową na jego słowa. — Nie chciało mi się iść tam samemu.

Spojrzał na kosz w mojej dłoni, przeciągając wzrokiem po włożonych tam produktach. Uniósł na mnie swoje oczy z rozbawionymi iskierkami tańczącymi na jego twarzy.

— Znowu organizujesz jakąś imprezę? — Uśmiechnął się zadziornie.

— Nie. — Pokręciłam głową. — Miałam ochotę coś upiec, więc przyszłam po zakupy.

Odwróciłam od niego wzrok, znów sięgając po śmietankę, którą odstawiłam, kiedy go usłyszałam. Włożyłam ją do koszyka, a potem posłałam przepraszające spojrzenie Milo.

— Muszę już lecieć...

— Zanim mi znikniesz na wieki... — zaczął z nieśmiałym uśmiechem. Odetchnęłam z zaskoczeniem, gdyż zawsze to on sprawiał wrażenie pewnego siebie. Miałam wrażenie, jakby nikt nie mógł zetrzeć z niego tego charakterystycznego uśmieszku. No proszę, a jednak się udało. — Może wyjdziemy gdzieś razem?