cup of sugar • nicola zalewski

38. szczęśliwego nowego roku, suki!

— To jakiś cholerny wirus — zakaszlałam do telefonu, mając nadzieję, że brzmię w miarę wiarygodnie. — Leżę przykuta do łóżka, tak samo jak moi rodzice.

— Masz gorączkę?

— Prawie czterdzieści stopni, czuję się fatalnie — jęknęłam, kasłając po raz kolejny.

Louis westchnął ciężko, a ja przygryzłam wargę i przeczesałam jeszcze wilgotne po prysznicu włosy. Lynch wydawał się zmartwiony moją udawaną chorobą, bo przejęcie w jego głosie ścisnęło mnie nieco za serce, ale nie wiedziałam, jaką inną wymówkę mogłabym znaleźć. Do ostatniego momentu wahałam się nad tym, czy nie kupić dla mnie i Nicoli biletów powrotnych do Londynu, ale wtedy Noah prawdopodobnie wpakowałby się do luku bagażowego i na lotnisku Heathrow udusiłby mnie gołymi rękami, pakując mnie z powrotem w najbliższy samolot do Phoenix. Jednak obiecałam Sullivanowi, że z Zalewskim zjawimy się na jego imprezie i będziemy doskonale bawić się aż do rana.

Sama nie wiedziałam, czy okłamywanie Louisa jest warte świeczki, bo w końcu chyba byliśmy parą, a pary musiały być wobec siebie szczere, chociaż jedno było pewne – Lou oszalałby ze złości, gdyby odkrył prawdziwy powód mojego dłuższego pobytu w Phoenix. Podejrzewam, że ponownie nazwałby mnie niedojrzałą laską, w dodatku uganiającą się za młodziutkim piłkarzykiem.

I jeśli na początku naprawdę stresowałam się rozmową z nim i kłamaniem, jak z pierdolonych nut uznałam, że jeśli mam spędzać Nowy Rok na swój sposób, to zostanę w Phoenix. O wiele bardziej podobała mi się wizja upicia w odjechanym domu Noaha, niż gniecenie się w eleganckiej kiecce na bankiecie, na którym serwowali tylko gorzkiego i w kurwę drogiego szampana oraz wegańskie przystawki. Wolałam towarzystwo przygłupich znajomych Sullivana i Nicoli, niż napuszonych bogaczy, których ulubionym tematem jest pieprzona polityka.

— Och, okropna szkoda, Taylor. Chciałem, byś poznała w końcu Lily — Louis znów westchnął ze szczerym smutkiem, a także rozczarowaniem. — Mam nadzieję, że jutro poczujesz się lepiej. Wracam na lekcje, odezwę się później.

— Jasne, trzymaj się — wcisnęłam czerwoną słuchawkę i opadłam ciałem na materac.

— Myślisz, że uwierzył?

Przekręciłam głowę w prawo, by spotkać się z rozbawionymi tęczówkami Nicoli, grającym w Pou na swoim telefonie. Klimat Phoenix bardzo mu służył, bo jego skóra była muśnięta grudniowym, arizońskim słońcem, a sińce pod oczami zniknęły. Miał kaptur naciągnięty na głowę, spod którego wystawały roztrzepane kosmyki brązowych włosów. Zdążył odwrócić wzrok, a ja nadal wpatrywałam się w niego w milczeniu.

Nicola Zalewski był jedną z tych osób, w której można było zakochać się już w chwili poznania. I nie chodzi mi o wygląd, tylko o jego serce. Nigdy, w całym moim pieprzonym życiu nie spotkałam kogoś takiego, jak on. Kogoś o tak pięknym wnętrzu. Podobało mi się to, jak się przy nim czułam. Miałam wrażenie, że znowu jestem nastolatką i przeżywam swoje życie na nowo. Mogłam chociaż na chwilę oderwać się od rzeczywistości, nie martwiąc się obowiązkami. Lubiłam ten stan i lubiłam Nicolę. Chyba nawet bardziej, niż podejrzewałam.

— Raczej tak — odetchnęłam głęboko, kładąc się na niepościelonym łóżku. — To trochę chujowe z mojej strony, nie uważasz? W końcu Louisowi bardzo zależało, żebym mu towarzyszyła.

Wykrzywił usta w grymasie.

— Powinno mu zależeć na tym, byście spędzali czas w taki sposób, w jaki oboje chcecie. Musi być skończonym idiotą, jeśli myśli, że opera albo gówniany teatr cię cieszą — mruknął, przekarmiając Pou. — I jeśli wprost mu tego nie powiesz, to pozostaje mi tylko ci współczuć. Na twoim miejscu bym mu zajebał, gdyby kolejny raz zabrał mnie do opery. Dramat, to jest cholernie nudne.