cup of sugar • nicola zalewski

23. cytrynówka.

Pociągałam nosem, patrząc na drużynę, która rozgrzewała się na boisku stadionu. Miałam na sobie gruby sweter, a także ogromną puchową kurtkę Nicoli, bo jak się okazało, mój płaszcz był za cienki na mroźną, polską pogodę. Tego ranka wlałam w siebie hektolitry herbaty i łyknęłam kilka pigułek na wzmocnienie, ale one niestety na nic się zdały.

Czułam się coraz gorzej, co skrzętnie ukrywałam przed Zalewskim i Cashem, bo nie miałam ochoty na słuchanie wykładów na temat tego, że nie powinnam wychodzić z wilgotnymi włosami na miasto poprzedniego dnia.

Masz, na co zasłużyłaś!, krzyczała moja podświadomość. Szkoda, że nie była taka mądra w innych momentach mojego życia.

— Na pewno dobrze się czujesz? — Nicola zmarszczył brwi, gdy zajęliśmy miejsca w samochodzie. — Bo wyglądasz na chorą.

— Po prostu moja twarz wygląda tak bez makijażu — przewróciłam oczami, odpisując na wiadomość od Louisa. — Nie patrz tak na mnie, Nico. Naprawdę nic mi nie jest.

Włoch uniósł ręce w obronnym geście.

— W porządku, zapomnij że pytałem.

W hotelu było jeszcze gorzej, ale próbowałam zamaskować fatalne samopoczucie uśmiechem, gdy zaaferowany Skorupski opowiadał mi o zaletach posiadania krótkich włosów. Był tak miły, że nie śmiałam powiedzieć mu, że jestem zajęta pracą. Nawet wpatrywanie się w ekran laptopa było męczarnią.

— Daj jej spokój, stary — Cash przerwał swojemu koledze. — Taylor pracuje, a ty gadasz totalne głupoty i jej przeszkadzasz.

Od razu zaprzeczyłam. Nie chciałam sprawić przykrości Skorupowi.

— Nic się nie dzieje, cały czas cię słucham — powiedziałam z uśmiechem. — To jaką odżywkę stosujesz?

Po południu ból głowy zmusił mnie do krótkiej drzemki. Leżałam okryta kołdrą po samo czoło, a z moich oczu ciekły łzy. Ignorowałam każdą przychodzącą wiadomość albo połączenie, bo nie miałam nawet siły, by podnieść się z łóżka.

— Tay? — głos Nicoli brzmiał, jak przez mgłę. — Gorzej ci? — zmusiłam się do cichego mruknięcia, nie otwierając oczu.

Poczułam, jak materac się ugina pod ciężarem Zalewskiego, a on sam wślizguje się pod ciepłą kołdrę.

— Matko, ale tu gorąco — wymamrotał zdziwiony i przyłożył dłoń do mojego czoła. — Masz gorączkę — stwierdził po chwili i westchnął. — Na święta kupię ci suszarkę do włosów i będziesz nosić ją przy sobie do końca życia w tej wielkiej czarnej torbie.

— Przejdzie mi, muszę poleżeć — wtuliłam twarz w poduszkę.

Nicola nie odezwał się i również nie poruszył, dlatego teraz mój tyłek przylegał do jego biodra, ale nikomu to nie przeszkadzało. Chciałam tylko ciszy i ciemności, co zapewniały mi zasunięte rolety.

— Jak dawno brałaś leki? — spytał Zalewski jakiś czas później, wybudzając mnie z płytkiego snu. Uchyliłam jedno oko, by spojrzeć na wyświetlacz jego telefonu.

— Przed twoim treningiem — odpowiedziałam cicho.

Nico uśmiechnął się i pokiwał głową. W następnej chwili wstał z łóżka i poprawił bluzę.

— Mam coś, co postawi cię na nogi i jutro będziesz jak nowonarodzona.

Wyszedł z pokoju, a kilka minut potem wrócił z małą buteleczką i kieliszkiem. Zmarszczyłam czoło na ten widok.

— Co to? — zmusiłam swoje ciało do siadu.

— Cytrynówka babci Szczeny — poruszał brwiami w śmieszny sposób. — Samo zdrowie — nalał odrobinę do małego naczynia i podał mi do ręki. Przyjęłam kieliszek ze sceptyczną miną. — Do dna.