Stella: Ognista Gwiazda

Rozdział 13 Wizja

Biegłam długim czarnym korytarzem. Ze zmęczenia odpadały mi nogi, ale nie mogłam się poddać. Goniła mnie bestia,
gotowa mnie rozszarpać na kawałki.

Nie miałam pojęcia gdzie byłam i jak znalazłam się w takie sytuacji.

Nagle potknęłam się. Uderzyłam kolanami podłoża.

Wypuściłam płytki oddech. Zebrałam się w sobie i wstałam.

Miałam dość. Byłam przerażona, nogi odmawiały posłuszeństwa i było mi lodowato.

Usłyszałam okropne, długie rycie bestii. Przyspieszyła.

To był mój koniec.

Za chwilę miałam umrzeć i nikt ni by nie pomógł. Byłam zdana na siebie.

Upadłam i ostanie co zobaczyłam to cieniutkie szparki oczu, które były obsydianowe. Osłoniłam twarz rękoma i czekałam
na atak.

Przerażenie odebrało mi głos.

Nagle ziemia się zapadła i poleciałam w dół.

Krzyknęłam.

Walnęłam mocno plecami w podłoże i wszystko się zamgliło i to zobaczyłam…

Nasza czwórka szła przez las. Zobaczyłam czekoladowe oczy. Skrzydła jak u demonów palące się w ogniu. Nasze zdjęcie
oprawione zbryzgane krwią. Wielką gotycko budowlę stojącą na pustkowiu, a na niebie pełnia. Cienie postaci pośród trupów i
krwi. Sztylet wbity w serce. Kolejna wizja przedstawiała dwie dziewczyny trzymające się za ręce i stojące w lesie, a na niebie pioruny. Ostatnie co zobaczyłam to kłęby ognia i w śród nich unoszącą się postać.

Nagle otworzyłam oczy i oślepiło mnie światło.

-Wszystko dobrze? -usłyszałam głos Iris

Uniosłam się na łokciach i ją zobaczyłam.

Siedziała obok ze zmartwioną miną. Ubrana w białą piżamę w różowe kwiatki, a na głowie miała maskę nocną.

-Co ja tu do cholery robię?

-Więc, zobaczyłam tą wizję co ci pokazałam i pomyślałam, żeby ci ją pokazać-przerwała i na mnie spojrzała- Ten tunel co
na początku widziałaś, to nie ta wizja. Stworzył się bo myślałam o nie miłych rzeczach i przeszło to na ciebie. Nie chcący.
Teraz jesteś w mojej głowie jakby. W moim śnie.-zaczęła się plątać

-Aha-potrzebowałam chwili, by to przetrawić

-Nie wiedziałam, że masz wizje.

Spojrzała na mnie.

-No, ja też. To moja pierwsza.

-Ale to wszystko się wydarzy czy co?

- Wolałabym, żeby nie, ale mam przeczucie. To się wydarzy szybciej niż myślimy i może się zakończyć nie tak jak chcemy.
Boję się tego, ale nie mamy wyboru.

W jej oczach widziałam strach.

To było do cholery dziwne.

Wizje? Przepowiednie?

Tego jeszcze nie słyszałam.

I czemu pierwsza tak, rzecz nie mogła by być miła? Czemu to wyglądało jak nasza śmierć?

-Kiedy im o tym powiemy?

Nie wyglądała na zachwyconą perspektywą powiedzenia dziewczyną. Wiedziałam jak zareagują.

Danika będzie chciała to zmienić i w skutku jeszcze bardziej się zamknie. Evie zrobiła by w pierwszym odruchu jakąś
nielogiczną i całkiem nie potrzebną rzecz, która tylko by przyniosła kłopoty.

-Jutro po lekcjach. Muszę to przemyśleć, jak to powiedzieć.

Kiwnęłam głową i westchnęłam.

-Jeszcze tak niedawno był spokój.

-Nie Laila, my nigdy od tego wypadku nie mamy spokoju. Nigdy nam nie był pisany. Wiesz o tym dobrze. To jest ta cena,
którą płacimy za życie.

Miała rację.

-Damy radę.

-Jak zawsze razem. Tylko mam nadzieję, że nie przypłacimy tego życiem.

-Aż takie masz przeczucie.

Spojrzała mi w oczy i wiedziałam, że nie chcę znać odpowiedzi.

-Czuję, że zapowiada się coś złego i starego. O wielkiej potędze, coś czego jeszcze nigdy nie spotkałyśmy i obawiam się, że
same możemy nie dać rady.

-To kto niby ma nam pomóc? Nikt nie ma mocy.

-Wiem, ale ten ktoś lub coś będzie ją miał, miała.

Kiwnęłam głową.

Wydawało się to totalnie abstrakcyjne.

Stwory, potwory, moce, wizje.

Nie wiedziałam co o tym myśleć, czuć.

W końcu kto niby miałby moce lub umiejętności równe nam. Nastolatką, które trzy lata temu powinny zginać, a dostały
życie i moce, których nie umieją kontrolować. Moce zdolne zabić, torturować jak i przynieść ochronę i siłę.

-Może do tej rozmowy przyda się alkohol?

-Mi już teraz się przyda, bo wariuję.

Uśmiechnęłam się.

-Może jakiś wykombinujemy.

-W śnie, nie da się.

-Ale to twój sen.

Zamknęła oczy i spróbowała.

-Nie da się przywołać ani alkoholu, ani jedzenia lub picia.

-Do bani.

-Jak tak bardzo chcesz, to jutro na rozmowę z nimi poproszę Ambar o skombinowanie.

-Ma osiemnaście lat, skąd miała by mieć go?

-Nie doceniasz jej. Ona ma kontakty u każdego.

-Powinnam się chyba przyzwyczaić.

-Zdecydowanie.