Friends don't look at friends that way ~ Rafe Cameron

30

Naciskając kolejne klawisze na czarnobiałym instrumencie, przypomniało mi się o dzisiejszej kolacji. Uśmiechnęłam się na myśl, że zobaczę się z Rafem. Pamiętam jak jeszcze miesiąc temu miałam ochotę zwrócić, niż odezwać się do Rafe'a, a teraz ekscytacja wchodzi na pierwsze miejsce. Czuję się jakbym znowu miała te piętnaście lat. Naprawdę mam nadzieję, że tym razem sprawy potoczą się inaczej.  

Och, ale jesteś w błędzie. 

Moje snucie, przerwał mi Conor, który wparował mi do pokoju. Jak zwykle, rozwalił mi się na kanapie i zaczął :

- Słyszałem pewną plotkę. - powiedział obojętnie. Co mnie to obchodzi? 

- Jaką? - zapytałam, zamykając klawiaturę pianina. Udawałam, że obchodzi mnie co ma do powiedzenia. 

- Że Rafe się z kimś spotyka. - odparł, patrząc w moją stronę. Zatkało mnie. Starałam się zachowywać naturalnie i udawać, że mnie nie to nie interesuję. Modliłam się w duchu, żeby owa plotka nie wspominała mnie. Gorzej, jeżeli będzie chodziło o kogoś innego. 

- I co ja mam z tym zrobić? - spojrzałam na blondyna. Jego wzrok nie wskazywał na to, że chodzi o mnie. Jeden ciężar spadł mi z serca, ale drugi jeszcze nie. Nie, dopóki nie dowiem się, czy chodzi o kogoś konkretnego. 

- Tak tylko mówię. Podobno Rafe chodzi w obłokach i nawet nie poczęstował się jego ulubionym towarem. - powiedział, po czym parsknął. - Chłopak naprawdę się zakochał. 

Starałam się zakryć uśmiech. Miałam ochotę skakać z radości. Zamiast tego, przybrałam ironiczną minę. 

- No tak, tobie to nie grozi. - zaśmiałam się. Chłopak mnie przedrzeźnił i wstał. 

- Za pół godziny wychodzimy. - powiedział, po czym trzasnął drzwiami. Przysięgam, kiedyś zabiję tego gnojka. 

Uznałam, że przebiorę się w w moją ulubioną koszulkę i jeansy. Nie ma opcji, że będę wciskała dzisiaj na siebie jakąś sukienkę. Zeszłam na dół, gdzie moja mama w przedpokoju stała przed lustrem i zakładała kolczyki. Spojrzała na mnie i już wiedziałam co zamierza powiedzieć, więc ją wyprzedziłam :

- Nie zakładam sukienki. - spojrzałam na nią poważnie. Kobieta westchnęła i wróciła do zakładania kolczyków. 

- Wychodzimy za dziesięć minut. - powiedziała chłodno mama i wyminęła mnie, udając się na górę. Przewróciłam oczami. Usiadłam na łóżku i włączyłam na chwilę telewizor, ale po kilku minutach moi rodzice, razem z Conorem, zeszli na dół. Wszyscy wyglądali tak elegancko. Trochę przez to zrobiło mi się głupio, ale nie będę szarpać mojego komfortu, żeby udawać, że jestem idealna. Conor parsknął na mój widok i udał się do wyjścia. Ruszyłam niepewnie za nimi. 

Wsiedliśmy do auta i po przejechaniu kawałka drogi, już wysiadaliśmy. Moją niepewność zasłoniła ekscytacja, że zaraz zobaczę Rafe'a. Jest jedyną osobą którą chcę teraz widzieć. Zmierzaliśmy w kierunku wejściowych drzwi, a serce waliło mi niemożliwie. Mój tata zadzwonił nacisnął na dzwonek i drzwi otworzyły się niemal natychmiast. 

W drzwiach stał nikt inny, niż Ward Cameron. Przywitał się kolejno z moim tatą, mamą i Conorem, po czym przyszła kolej na mnie.

- Witaj, Daisy. - szeroko się uśmiechnął i ścisnął moją rękę. Powiedziałam ciche "Dzień dobry" i weszłam do środka. Przede mną stanęła Sarah, która uścisnęła mnie energicznie. 

- Cześć, Daisy. - powiedziała z uśmiechem. Odwzajemniłam uśmiech i udałyśmy się do salonu. Patrząc na beżową kanapę poczułam deja vu, kiedy blondynka po mnie zadzwoniła, bo Rafe był pijany i nie chciał nikogo słuchać. Potrząsnęłam lekko głową chcąc wypędzić ten obraz z mojej głowy. Staliśmy już przed stołem i zobaczyłam jego.

Skrzyżowaliśmy nasze spojrzenia, na co chłopak uśmiechnął się i powrócił do rozmowy z Wheezie. Moja twarz spaliła buraka. Stałam tam jak kołek, aż Sarah wybudziła mnie z transu : 

-  Siadasz obok mnie? - spytała blondynka. W myślach otrząsnęłam się i zeszłam z powrotem na ziemię. Przytaknęłam. Moja mama z tatą i Conorem już usiedli, więc jedyne wolne miejsce obok siebie były naprzeciwko Conora i Rafe'a. Sarah usiadła naprzeciwko mojego brata, więc zostało mi tylko usiąść na przeciwko szatyna. Chłopak spojrzał w moją stronę i uśmiechnął lekko, co odwzajemniłam. Mam nadzieję, że nikt tego nie zauważył.

 Teraz przez całą kolację nie będę mogła się skupić na niczym innym, niż chłopak na przeciwko mnie. Zajebiście.