nic dwa razy się nie zdarza...

jesteś dobrym przyjacielem

Szłam ulicami nieznanego mi Radomia, ale wcale nie na dworzec... Szłam drogą wyznaczoną przez mapy google do hotelu, który wynajęłam, bo miałam nadzieję spędzić wieczór z Tomkiem...
Co czułam? Sama nie wiem... Ogromny ból, złość, ale i nadzieję, że chłopaki się mylą i wcale nic złego się nie stało. Chciałam z nim porozmawiać, bo przecież na tym polega związek, ale jednocześnie bałam się, że ta rozmowa może wpłynąć na jego grę, jego i całej drużyny.
- No cześć - usłyszałam w słuchawce niedługo po tym jak wybrałam numer Trevora.
- Jesteś sam?
- Nie a co?
- To nie mów z kim gadasz. Macie dzisiaj wolny wieczór, tak?
- No tak, o 19 mamy wspólną kolację z chłopakami, ale przed i po  jestem wolny.
- Spotkamy się?
- Ale przecież Ty ...
- Nie pojechałam do Żor. Jestem w Radomiu. Wyśle Ci adres hotelu, proszę Cię, przyjedź.
- Ok, niedługo będę.

Rozłączyłam się i weszłam do wyjętego małego pokoiku. Niecałe 15 minut później usłyszałam pukanie do drzwi.
- Ale dobrze, że jestes- zobaczyłam Trevora i od razu się do niego przytuliłam- wiesz dlaczego zależało mi na spotkaniu?
- Mari miałaś jechać do domu a tu... Teraz...
- Przepraszam, nie chcę, żebyś z mojego powodu czuł się źle przed Tomkiem. Nie powinnam Cię prosić, żebyś coś przed nim ukrywał... Ale wiem, że to co masz ukryć przede mną męczy Cię a nie chce, żeby to wpłynęło  na Twoją grę- spojrzałam na niego siadając na łóżku.
- Mari ja...
- Spokojnie. Nie chce, żebyś mi mówił co się stało. Tak jak Stefan powiedział to Tomek był najpierw waszym kumplem a ja... Ja trochę jestem w komplecie- zaśmiałam się nerwowo.
- Skąd wiesz? Słyszałaś naszą rozmowę?
- Tak, schowałam się w szatni, żeby zrobić mu niespodziankę.
- Mari, ja nie wiem co się stało. Wiem tylko, że...- przerwałam mu.
- Nic mi nie mów. Nie chce, żebyś jeszcze bardziej niekomfortowo się czuł. Chciałam się z Tobą spotkać, żeby powiedzieć Ci, że jesteś super przyjacielem- znów go przytuliłam- i że będzie mi Ciebie cholernie brakować- wyszeptałam.
- Może nie będzie okazji, żeby zastesknic- powiedział cicho.
- Jak to??- zdziwiona odskoczyłam od niego.
- Renegocjuje kontrakt, jeszcze nie wszystko przesądzone- spojrzał na mnie lekko się uśmiechając.
- Na serio??? Aaaa Trevor- uściskałam go i wycałowałam po policzkach.
- kochana jesteś.
- Wiesz muszę Ci się do czegoś przyznać... Na początku... Miałam Cię za ... No takiego ...
- Bufona?
- Oj tam od razu bufona- zaśmialiśmy się oboje- po prostu za smutnego człowieka. Ale na tej imprezie u Stefa i jak mnie zawiozłeś do parku...fajny z Ciebie facet- spojrzałam na niego ostrożnie- a to co dzisiaj podsłuchałam wprawiło mnie w zakłopotanie. Jesteś dobrym przyjacielem.
- Z Twoich ust to najlepszy komplement na świecie. Tomek ma szczęście- spojrzał na mnie i pogładził po ramieniu.
- Hmm, no nie wiem...- opuściłam wzrok- zobaczymy co to bedzie- powiedziałam smutno. On też posmutniał- ale nie martw się, wszystko jest ok- udałam, że ta sytuacja po mnie spływa- o nie! Za pół godziny macie kolację. Dziękuję Ci, że przyszedłeś i w ogóle, że jesteś. A teraz zmykaj, najedz się, odpocznij i daj czadu na meczu. Nie ma silnych na Twoją technikę - przytuliłam go klepiąc po plecach.
- Przyjdę po kolacji, co? Może pójdziemy na spacer?- powiedział z ogromną troską w głosie.
- Nie coś Ty. Wszystko ze mną ok. Odpocznij, jutro daleka podróż.
Rozstaliśmy się a ja padłam od razu na łóżko. Nie mogłam odrzucić od siebie myśli co mogło się stać poprzedniej nocy. Tomek dobijał się do mnie- odrzucałam każde połączenie i napisałam smsa, że nie wzięłam ładowarki, zaraz padnie mi bateria a muszę się skontaktować z dziewczynami. Nie chciałam go kłamać i wiem, że poznałby po mnie, że coś jest nie tak. Zamówiłam w hotelowym barze aperola, którego wypiłam rozmyślając nad tym jak dalej potoczą się nasze sprawy a drugiego drinka wzięłam do pokoju. W międzyczasie odpisałam Tomkowi, że u mnie ok, ale zmęczona kładę się spać. Słyszałam jeszcze pary razy wibrujący telefon, ale to zignorowałam, aż za chwilę usłyszałam pukanie do drzwi.
- Trevor? Mówiłam Ci, żebyś odpoczął, że wszystko jest ok.
- No chyba nie do końca- spojrzał na mnie a ja w momencie wybuchnęłam płaczem.

To znowu ja😂Korzystam dopóki mam wenę.
Dajcie znać jak myślicie, co nawywijal Tom😉