Stone

Chapter XV: Fire

Kahel

FIRE—the oddest element. Hindi gaya ng hangin, tubig at lupa, ang apoy ay patuloy na lalaki sa oras na mailabas ito. It is neither solid, liquid, nor gas. It's a chemical reaction.

Gaya ng mga labi namin ni Drake. Mapangahas na naglalaplapan sa ilalim ng puno ng saging. Walang tigil sa pagsalo sa bawat isa habang unti-unting lumalakas ang ulan. Ang reaksyon ng katawan ko ay ang yakapin siya sa leeg upang lalong idiin ang malalambot niyang labi sa akin. Tila gusto siyang angkinin. Solohin. Matikman.

Lalong pinapalakas ng ulan na umaagos sa aming mga bibig ang bawat halikan naming dalawa. Sa kabila ng tubig-ulan na aming naiinom, tila patuloy pa rin akong nauuhaw habang ginagantihan namin ang mga halik ng isa't isa.

"Kahel, higpitan mo ang yakap mo."

"Why?"

"Just do it."

"Shit!"

He pinned me to the tree. Bigla niya akong binuhat at pinayakap ang mga hita ko sa bewang niya.

"Fuck, I've been dying for this Kahel. Kung alam mo lang."

"Ah!"

"I will make you mine tonight, Kahel. Damn, your neck is so sexy!"

He bit me. I was supposed to feel pain, but there was that certain orgasm from the way he sucked my skin. Nakakalibog. Basa kami ng ulan pero para kaming nagliliyab sa apoy.

"Tangina ka Drake, magmamarka 'yan!"

"So that they'll know you're mine."

"Ah!"

"Moan some more, baby!"

"Ah!"

We were like that for about five minutes. Umiikot ang mga ungol ko habang wala siyang ginawa kundi halikan ang bawat bahagi ng katawan ko. He ran his lips up to my ears. He bit it a little. Rinig ko ang malalim niyang paghinga. Ramdam ko ang init na nagmumula sa katawan naming dalawa. Tuluyan nang naghamog ang salamin ko dahil sa ulan at pawis mula sa amin ni Drake.

Biglang may guhit ng kidlat na tumama hindi kalayuan sa amin. Pareho kaming natigilan.

"Sorry," bigla kong sambit. Ibinaba ko agad ang paa ko at lumayo sa kanya.

"It's okay. We can continue in my house."

Inayos ko ang damit ko. Wala naman nang pang-itaas ang lalaking kaharap ko. Rinig ko pa rin ang malalalim naming hininga na tila tumakbo ng marathon.

"Hindi sa ganoon. Sorry, kasi nabigla lang ako."

"Anong nabigla ang pinagsasabi mo?"

He ran towards me. Hinawakan niya ako sa dalawang balikat bago muling sinandal sa puno.

"Drake!"

"Nabigla ba ang ganito?"

Bigla niya akong hinalikan. Medyo mapangahas. Pinipilit kong iwasan dahil pinipilit niyang pagdikitin ang mga labi namin.

Napatigil siyang saglit.

I can still feel his arms pinning my body. Marahan ko siyang tinitigan. In the frame of my wet glasses, I could see him like a Renaissance painting. Bagsak na ang kanyang buhok dahil sa ulan, hindi gaya ng brush-up niyang hairstyle lagi sa paaralan. Magkasalubong ang kanyang mga kilay, hindi dahil sa inis kundi dahil sa panghihinayang mula sa pagtanggi ko.

Ang mga mata niya ay nakakatitig sa akin na tila nagtatanong kung bakit ako nag-aalinlangan.

He inched closer. Slowly this time.