Stone

Chapter XLII: Words of Affirmation (Part 1)

Kahel

We arrived at the break of dawn at Manila International Airport. Ilang oras ang biyahe namin at panay ang kulit sa akin ng mga kasama ko katatanong kung ano ang nalalaman ko ngunit hindi ko sila pinapansin.

Heto kami ngayon, mabilis na tumatakbo sa isang madilim na corridor sa isang establishment sa Maynila. Yakap ko ang maskarang hugis geometrical na kabayo habang nangunguna sa pagtakbo.

Narating namin ang main entrance ng lugar na pinuntahan namin. Inilabas ko ang badge ko sabay salpak ng keycard upang mabilis bumukas ang gate.

"This place—" saad ni Lance. Natigilan siya nang mapansin ang lugar na aming napuntahan.

Nakapasok kaming apat sa loob.

Sa harapan namin ay malawak na katubigan.

Bagong linis ang paligid at umaalingawngaw ang kemikal na ginagamit sa paglinis ng mga salamin sa ilalim ng tubig sa aming harapan.

Iniikot ko ang mata ko. Walang tao malibat sa aming apat.

Patay ang lahat ng ilaw sa kisame at tanging ang liwanag lamang sa ilalim ng tubig ang aming gabay. Atop us is the open sky covering the water.

"Kahel, anong ibig sabihin nito? Bakit dito?" tanong ni Drake.

Marahan ko siyang nilingon. Maluha-luha ko siyang pinagmasdan. Nagdadalawang isip ako kung itutuloy ko ba ang binabalak ko.

Dahil sa kaibuturan ng puso ko...

Alam ko na ang totoo.

"Wala namang tao rito, Edknell," sabi pa ni Matthew.

"Meron," tugon ko

Ibinalik ko ang tingin ko sa tubig. Ipinikit ko ang aking mata. When I shut down some of our senses, naturally, the other senses should compensate.

Huminga ako nang malalim. While I was closing my eyes, I could see colors of scents floating in the air. It's silver. The same scent was coming from the mask in my hand.

"Nasa ilalim siya ng tubig," sabi ko.

Mabilis akong naghubad ng pang-itaas.

"Kahel—" Drake shouted but he froze when he saw the body of water in front of me.

I saw him shake habang hindi makagalaw sa kinatatayuan niya.

"Ako, let me come with you!" sigaw ni Lance. Mabilis niyang hinubad ang damit niya sabay takbo sa tabi ko.

"Wah!" biglang sigaw ni Matthew. Nang mapalayo si Lance sa kaniya ng ilang metro ay unti-unting nagiging bato ang paa niya.

"Shit!" bulyaw din ni Lance. He suddenly held his planks at nagsimulang mamilipit siya sa sakit.

Marahan ko silang nilingon.

Drake was frozen, Matthew was slowly being petrified, and Lance was in pain.

I slowly moved away from them while still looking back. They were all looking at me with impending doom.

I gave them all a reassuring smile.

I unbuttoned my pants, and with only my trunks, I turned back to the water, with the mask still with me.

I dove deep into the aquarium.

***

Everything was quiet. The blue light coming from below made every bubble around me glow.

Napakaraming lamang dagat. Everything was in slow motion. I was like dancing in ballet as I slowly swam deeper. Hinahayaan kong dumaan sa paligid ko ang mga isda, pagi, pawikan like colorful butterflies in a field of flowers hanggang sa marating ko ang ilalim.