(jk)
"Taehyungie?"
Gözlerimi açabilmiştim sonunda.Her ne kadar yatakta yatsam bile her tarafım tutulmuş haldeydi.Gözlerim etrafa bakınıp sevdiğim adamı aradı ama bulamadılar.Zor da olsa elim belimde bir şekilde etrafı gezdim.Tüm odalara sırasıyla bakmama rağmen Taehyung'u görememiştim.
Mesaj atmak istiyordum ama son birkaç gündür zaten benimle fazlasıyla ilgilenmişti.Her yaramı sarmıştı,elinden geleni yapmıştı.Biraz da kendisine vakit ayırmalıydı.
Resmen beni bırakıp gitmişti.
Telefonu kapatmak gelmemişti içimden.Bir arkadaşıma yazmak isterdim,olsaydı tabi.Arkadaşsızlıktan çürüyüp gideceğim!
Hayatım fazla monoton,aktivite bulamıyorum.Ya param yetmiyor,ya da eğlenemiyorum.Genelde birinci seçenek oluyor.
Her ne kadar işte çalışsam da yetmiyordu para.Aldığım maaş ile anca ev kirasını ödeyebiliyordum.Bir de hijyenimi önemsediğim için malzemeler alıyordum.Yemekten bile kısmak zorunda kalıyorum bazen.Resmen yaşam mücadelesi veriyorum!
Yüzümü tuvalette soğuk suyla yıkayıp kendime gelmiştim.Soğuk su harikulade bir uyandırıcıydı.Hoş,suları ısıtacak kombi çalışmıyordu,ama çalışsaydı bile muhtemelen soğuk suyla yüzümü yıkardım.
Telefonu elime alıp mesaj kısmına girmiştim.Hiçbir zaman mesaj atanım olmamasına rağmen her seferinde aynı çocuksu heyecan ile bakınıyordum mesaj gelmiş mi diye.Tabi sonu hep hüsran,hiç mesaj olmuyordu.
'Chewon' yazan mesaj kutucuğuna tıkladım.Bu annemdi,ama onu asla bir anne olarak görmediğim için ismiyle kaydetme gereği görmüştüm.En son aylar önce mesajlaşmışız,her mesajı ben atmışım,aynı şekilde hepsini ben bitirmişim.
Annem bana hep kısa ve net cevaplar verirdi.
Chewon
Çocuk:Selam Chewon!N'apıyorsun😊
Chewon:Aishh,yazıp durma artık be!Koca adamsın hiç mi yazacak arkadaşın yok?!
Çocuk:Öylesine yazmıştım ama sarhoşsun sanırım,neyse daha sonra konuşuruz.Kendine dikkat et!🙌
¬¬¬¬¬
En son konuşmamız buydu.Annem ile hiçbir zaman adam akıllı bir muhabbetim olmamıştı,ne sanal alemde ne de yüz yüze.Çünkü beni hiçbir zaman çocuğu olarak görmemişti.
Hep alkol alırdı,hiçbir zaman umursamazdı bizi.
Evet,bizi.
Bir de abim vardı çok küçükken.Benden 2 yaş büyüktü.
Abim 12 yaşındaydım,benise 10.Ben bir şekilde kaçıp yaşamaya başlamıştım abim sayesinde fakat o bir süre daha onlarla kalmıştı.Ne işkenceler çekmiştir tahmin bile edemiyorum.Tek bildiğim,onun daha sonrasında bir yurda yetiştiğiydi.O pislik kadın ve adamdan kurtulduğu için onun adına mutluydum ama içimde bir hüzün vardı.Benim kaçıp gitmem için bir süre daha onlar ile yaşamıştı.Nasıl öderdim hakkını bilemiyordum.
Her neyse!Kötü düşüncelerle günümü karartamazdım,zaten sevdiğim adam yanımda yoktu.Daha da üzmeyi istemiyordum kendimi.
En sonunda vakit bulup parayı yollamıştım pastaneye.Borcumu kapatabilmiştim,bu yüzden içim bir yandan rahattı.
Yalnızlıktan fazlasıyla sıkılmıştım.Bu yüzden herkesin bahsettiği sosyal medya platformu olan 'İnstagram' ı yüklemeye karar verdim.Belki oradan arkadaş edinebilirdim!
