Kırınım

30. Bölüm | Anneler

İşten yorgun bir şekilde çıkıp eve zar zor gelebilmiştim. Kendimi duşa atıp ılık bir duşun ardından odama gidip eşofmanlarımı giyinip saçlarımı taradım. Elimi kolumu kaldıracak halim kalmamıştı artık. Sanırım grip oluyordum.

Kapımın çalmasıyla odamdan çıkıp kapıyı açarken karşımda Ömer'i bulmuştum.

"Hoşgeldin." Dedim.

"Neyin var, beni de görmeden çıkmışsın." Dedi eli alnımı bulurken.

"Bilmiyorum, çok halsizim. Her yerim dökülüyor." Dedim.

"Ateşin yok. Grip mi oluyorsun acaba?" Diyerek içeri girerken salona geçtik.

"Bilmiyorum ama olacaksam da birkaç gün sonra olsa iyi olur." Dedim.

"Ne alaka?"

"Bugün Handan teyzeyle konuştuk. Yarın annemlerde buluşacağız." Dedim.

"İptal ederiz, bu halde hiçbir yere gidemezsin."

"Olmaz öyle şey, o kadar konuştuk ayarlaştık." Dedim.

"O zaman annemler birlikte buluşurlar. Sen evde yatıyorsun."

"Ömer, yarına bir şeyim kalmaz zaten. Endişelenme." Dedim.

Gözlerimi açamayacak kadar yorgundum oysaki. Diyordum ama kendim de sadece dediklerime inanmak istiyordum.

"O zaman şimdiden yat uyu biraz, rengin attı iyice." Dedi.

"Buna itiraz edemeyeceğim. Sen de eve geç, yorgunsun." Dedim.

"Önce senin iyi olduğunu görmek istiyorum."

"Bir şey olursa ararım zaten. Boşuna yorma kendini."

"Aklım sende kalacak."

Uzanıp elini tuttum. "Hiç kalmasın. Böyle çok grip atlattım. Üstesinden gelebilirim ayrıca sevgilim, biraz daha burada kalırsan sana da bulaştıracağım."

"Gelen senden gelsin de bal da olsa zehir de olsa benim için fark etmez. Unutma ki artık yalnız değilsin Şura. Yanında ben varım. Seni yalnız bırakmaya da niyetim yok. O yüzden kendi kendine savaşmayı deneme, yoksa bozuşuruz."

"Tamam ama gerçekten ikimizi de hasta etmek istemiyorum. Eğer hastaneye gidecek noktaya gelirsem de ilk seni arayacağım."

"Peki, şimdilik gidiyorum o zaman ama dediklerimi unutmuyorsun."

"Tamam." Dedim gülümseyerek. Öpmek için eğilmişti ki kendimi geri çektim.

"Senin niyetin galiba benimle hasta olup yatmak." Dedim.

"Benim bağışıklık sistemim güçlüdür." Diyerek yanağımdan öptü.

Başımı olumsuzca sallarken o halinden memnunmuşçasına gülümseyerek evden çıktı. Ben de yatak odama geri dönerken kendimi biraz uykuya bıraktım.

Gece gözlerimi bunalmış bir şekilde açarken ateşim olduğunu anlamıştım. Halim kalmamıştı resmen. Kolumu bile kaldıramıyorken zorla telefona uzanıp hızlı aramalardan Ömer'i aradım. Uykulu bir sesle telefonu açtı.

"İyi misin Şura?" Diye sordu boğuk sesle.

"Her yerim ağrıyor. Gelebilir misin?" Diye sordum.

"Tamam, hemen geliyorum." Dedi kendine gelmiş bir sesle.

Daha aradan çok geçmemişti ki zil çaldı. Zorla yataktan çıkarken telefonumu ve cüzdanımı da alarak girişe gittim. Kapıyı açıp ayakkabılarımı giyinirken anahtarı da alarak dışarı çıktım. Zaten Ömer de merdivenlerden anca çıkabilmişti.