UmNur

6. Senli Günler....

Aradan saatler geçmiş Umutla Nursema bir birlerine sıkı sarılmış halde koltukta oturuyorlardı. Umut Nursemayı içine çekmek ister gibi sarilmiştı ona. Nursema hiç olmadığı kadar da huzurlu ve güvende hiss ediyordu kendisini. Artık emindi, Umut onu asla bırakmayacaktı, kendisinin de bırakmaya niyeti yoktu zaten. Umutun kokusunu doya doya içine çekiyordu. Umut elleriyle başını okşuyor, küçük küçük öpücükler konduruyordu kafasına.

Geçirdiği ameliyyatlar sebebinden oturduğu pozisyondan ve Umutun onu sıkması sebebinde kırık olan kaburgası biraz acımaya başlamıştı. Sancı gibi bir ağrı girdiğinden yüzünü ekşitip biraz doğruldu, elini sancıyan yere koydu. Umut Nursemanın ani hareketiyle ellerini boşaltı, Nursemanın yüzündeki acı ifadesini görünce endişelendi ve korktu.
"Noldu güzelim, iyimisin" sesi titreyerek sordu Umut
"İyiyim, iyiyim merak etme, bi ağrı girdi, ama geçer şimdi" Umutu telaşlandırmak istemiyordu Nursema.
"Nasıl iyiyim? Bir şey oldu işte. Hadi hemen hastaneye, ya da dur ambulas çağırayım, kımıldama sen" Umut çok korkmuştu, ayağa kalkıp masada duran telefonunu eline aldı.
Nursema acının hafiflediğini hiss etdi, Umutun elinden tutup durdurdu, kendide ayağa kalktı.
" İyiyim canım, merak etme, sadece amelliyatlı olan yerimdi, fazla oturduk galiba, o yüzden oldu, ama yavaş yavaş geçiyor, merak etme" diyerek Umutu sakinleştirmeye çalıştı.
" Fazla sıktım her halde, özür dilerim sevgilim" alnını Nursemanın alnına dayadı, elleriniyse Nursemanın acıyan sol kaburgasının üzerine, göğsünün biraz altına koydu, okşamaya başladı. Nursemanın yaşadıkları yine gözünün önüne geldi. Sevdiği kadını az daha kaybetmek üzereydi.
"Keşke,keşke senin yerine tüm acıları ben çekseydim, bu ağrıları bedeninden söküp çıkarmak için, yaşadıklarını unutturmak için canımı verirdim" Umut acı çekerek söylemişti bunları.

Nursemaysa acısını unutmuştu, Umutun elinin olduğu yerin yandığını hiss ediyordu, bedenini demin öpüştükleri gibi bir hiss sarmıştı. Gözlerini yumdu yine. Umuta sıkı sıkı tutundu, tutunmasa düşecekmiş gibi geldi. Umut Nursemanın nasıl hissler geçirdiğinin farkındaydı. Cinsel çekim duyuyorlardı bir birlerine karşı. Bu hissler Nursemaya yabancıydı, utanıyordu ancak karşı koyamıyordu da. Umut için de durum farklı değildi, Nursemaya her dokunduğunda içini tarifsiz duygular kaplıyordu. Nursemadan farkıysa Umut bunun ne olduğunu biliyordu. Onu deli gibi istiyordu, bunu inkar edemezdi ancak Nursemanın durumunu da göz önünde bulundurarak onu korkutmak, kendinden kaçırmak istemiyordu. O yüzden kendini frenledi yine. Elini çekti Nursemadan. Elleriyle yüzünü avuçladı sevdiği kadının.

" Daha iyimisin?" Nursema Umutun sorusuyla kendine geldi. Yüzü kızarmıştı. Umuttan utanmak istemiyordu ama bunu başaramıyordu da. Umutun gözünün içine bakamıyordu.
"Evet iyiyim" kendi sesini  bile zorla duymuştu. Sonra devam etdi.
"Ben gitsem iyi olacak, bizimkiler kalkmıştır, birazdan evde olmadığımı anlarlar, aramaya başlarlar". Umut saate baktı saat 10 du. Ünallar şimdiye kalmiştır. Nursemanın evde olmadığını anlamışlardır çoktan. Bilmiyorlarsa da  Nursema eve gittiğinde kesin öğrenir,hesap sorarlardı. O yüzden onun eve gitmesini istemiyordu.
"Nursema, gitme sevgilim, hem sizinkiler anlamıştır evde olmadığının, seni bırakamam, olmaz. Kardeşlerin, baban hesap soracak neredeydin diye? Hayır hayır bunu göze alamam, sana bir şey yaparlar" diye endişeyle soludu.
"Delirme Umut, bir şey yapmazlar bana, hem artık emin ol evde kimseye hesap vermiyorum, onların da bana hesap sorma yetkileri yok artık. Beni bile bile cehennemin ortasında bıraktılar" diye Nursema Umutu rahatlatmaya çalıştı.
"Eeee o zaman gitme işte, kal burda, seni bırakmak istemiyorum, artık sensiz nefes alamam, seni görmeden duramam artık Nursema, hele bu yaşadıklarından sonra, gitme lütfen" Umut yalvarıyordu gitmemesi için.
" Umut, ben de sensiz yaşayamam artık, bunu biliyorum, seni ne kadar çok sevdiğimi senden ayrı kaldığım dönemde daha iyi anladım, şu 2 ay içinde her gün kendi kendime "keşke seninle kaçsaydım, bu kadar korkak olmasaydım, ailemin karşısına geçip seni sevdiğimi söyleseydin" dedim. Her günüm senle geçti, hayallerinle, resimlerinle," bana hediye etdiğin kar küresiyle.Umudumu kayb etdiğim anlarda bile, senin var oluşunu bilmekle hayata tutundum. Senden asla gitmem ben,asla. Ama şimdi anla beni olaylar bu kadar tazeyken onları haklı çıkarmak istemiyorum, üstümüze gelmelerini istemiyorum" yine gözleri dolmuştu Nursemanın.
"Gelsinler, bırakalım gelsinler, seni üzmelerine asla izin vermem. Güzel günler başkalarının olsun, ben kötü de olsa Senli günler istiyorum...." Umut bir nefes kadar yakındı Nursemaya.