UmNur

3. Yüzleşme(k)...

Hastane odasında yeni bir güne gözlerini araladı Nursema, karşısında doktoru Turgut bey vardı.

"Bugun kendinizi nasıl hiss ediyorsunuz Nursema hanım" diyerek Nursema'nın kafasındakı dikiş izlerine bakıyordu

"Daha iyiyim bugün,düne nazaran bacağımdakı ağrı hafifledi, ne zaman kurtulacağım bu alçılardan" diyerek kolunu ve bacağını işaret ederek sormuştu

"Tansiyonunuz normal," diyen hemşireye baktı bir an.

"Daha durun Nursema hanım,gençsiniz çabuk toparlayacaksınız ama, biraz zaman lazım,kendinizi yormayın" diye doktor Turgut Nursema'yı  cevaplamış, kısa bir süre sonra kontrollerini bitirip devam etmişti

" Bu arada Nursema hanım,yaşadığınız şeyleri,travmalarınızı göz önünde bulundurarak sizinle,  tabi ailenizin de isteğiyle psikolog Armağan hanımın görüşmesini istiyorum"

"Psikolok mu? Niye? " doktorun söylediği şey onun şaşırmasına neden olmuştu ilk başta, ancak daha doktorunun konuşmasıyla niye böyle bir şey talep ettiğini anlamıştı Nursema

"Bakın Nursema hanım, yaşadığınız,yaptığınız şeyler ağır şeyler,herkesin hayatında mutlaka olumsuzluklar ola bilir, ama bunun çözümü de bizlerin,insan oğlunun elinde. Siz inançları olan bir kadınsınız"

Nursema daha fazla bu doktorun nasihatlarını dinlemeye maruz kalmamak için
"Tamam, konuşurum Armağan hanımla" diye belirterek bir nevi Turgut beyi de rahatlatmıştı.

"Birazdan aileniz gelecek,yoğun bakımda sizi görmelerini istemediniz ama, hepsi dişarda sizi görmek için sabırsızlanıyor" diye hemşirenin konuşmasıyla Nursema'nın bakışları ona dönmüştü..

Aslında hala buna hazır hissetmiyodu kendisini, çok kızgındı,kırgındı herkese, ancak nereye kadar kaça bilecek diye de düşünmeden edemiyordu. Eninde sonunda yüzleşecekti hepsiyle. Derin bir nefes aldı Nursema,mücadelesi başlıyordu,hazır olmasa da,yorgun da olsa,canı acıyor da olsa asla ama asla pes etmeyecekti,boynunu bükmeyecekti.

Doktor ve hemşireler odadan çıktıktan çok kısa bir süre sonra odanın kapısı tekrar açılmış, ilk önce Pembe hanım,arkasında Nılay,Abdullah bey,abisi, Doğa, onların arkasıyla ise Hamdi Taşan,karısı ve İbrahim, en sonda ise Fatih odaya girmişti...

Nursema bakışlarını tek tek hepsinin yüzünde gezdirdi , kendi ailesin yüzünde endişeli bir ifade vardı,Fatih hariç...o Nursema'yı suçlayan gözlerle bakıyordu. Taşan ailesinin ise yüzlerinde sadece korku vardı, bu korkuyu görmek Nursema'nın hafıfce gülümsemesine yol açmıştı.

"Ahhh benim güzel kızım,Allaha şükürler olsun,gözlerini açtın annem,ben öldüm,öldüm dirildim bu bir kaç haftada, mahv oldum,güzel kızım bunu bize niye yaptın, ah Nursema " diye Pembe hanım ah vahlarına başlamış, kızının yüzünün her santimini öpmüştü

"Tamam hanım,sakın ol,bak Nursema iyi,daha da iyi olacak" diye Pembe hanımı sakınleştirmek göre ise  Abdullah bey'e kalmıştı..

"Nasılsın kızım,kendini nasıl hissediyorsun,daha iyimisin" diye Abdullah bey, hemen arkasından
"Ablacım nasılsın,korkuttun bizi, çok merak etdık seni" diye Nilay konuşmaya başlamıştı. Artık bu kadar sesten dolayı Nursema'nın başı ağrımaya başlamıştı, ancak etrafındaki kimse susmuyordu..

" Allaha şükürler olsun kızımız iyi" diye bu defa da Saniye hanım başlamı,
"Şükürler olsun" diye de Hamdi bey devam etdirmişti.

Nursema ise hiç konuşmuyor sadece karşısında dönen oyunu ve oynayan oyuncuları şaşkınlıkla izliyordu. Doğa yaklaştı Nursemaya,kırık olmayan ellerini ellerinin arasına alıp sadece " İyi olacaksın, ben yanındayım" diyerek destek olmağa çalışmış, bu yakınlık Nursema'yı mutlu etmeğe yetmişti...