Nursema aklında planladıklarıyla kalktı yatağından. Heyecan sardı her tarafını. Artık korkak davranarak ailesinin onu istedikleri gibi yönlendirmesine fırsat vermeyecekti.
Gece ne olursa olsun, o bara gidecekti. Aklında bu düşüncelerle gardropuna yaklaştı. Hiç bir zaman öyle yerlere gitmediği için bir kaç dakika düşündü. Kendisi de yaptıklarına şaşırıyordu. Umutun onun hayatında olması, kendisini değiştirdiğinin farkındaydı. Ancak Nursema bu değişimden memnundu. "Ne giyeceğim şimdi ben" diye düşündü. O kızın da orda olduğunu göz önünde bulundurarak şık ve spor bir şeyler giymek istedi. Bu yüzden beyaz bol bir pantolon, saks mavisi bir gömlekle kombin yaptı. Gömleğinden daha açık bir ton baş örtüsü , üzerine de kot ceket, ayağına da beyaz spor ayakkabı seçti.
Telefonunu eline aldı, Umutun atdığı mesajların üst kısmından bir defa atdığı barın konumunu buldu. O zaman oraya gitmeyi, Umutu dinlemeyi çok istemişti, ancak cesaret edip evden çıkamamıştı. Şimdi her şey farklıydı. Nursema başına gelenlerden ders çıkarmış, dünyaya bir defa geldiğini ve istediği gibi, sevdiyi adamla yaşamak istediklerini yaşayacaktı.
Bu düşüncelere dalmışken kapısı çaldı. "Gel" İçeri evin yardımcısı Hayat hanım girdi. "Nursema hanım, babanız çalışma odasında sizi bekliyor" dedi. "Tamam, geliyorum şimdi". Hayat hanım odadan çıktıktan sonra seçtiği elbiseleri yatağının üstüne serip, odadan çıktı. Direkt aşağı, babasının çalışma odasına indi. Babası gibi onun da babasıyla konuşacakları vardı. İlk önce yapmak istediği sergi meselesini babasına açacaktı. Kapıyı tıklatıp sordu. "Gele bilir miyim?". "Tabi kızım, gel, geç otur şöyle". Abdullah bey çok düşünceliydi. Bu Nursemanın gözünden kaçmadı. "Baba iyi misin?" Nursema babasına kızgın ve kırgındı ancak babasıyla arasında her ne yaşarsa yaşasın onun için endişelenmişti.
"İyi değilim Nursema, hem de hiç iyi değilim". Babasından bu cevabı duymak Nursemayı daha da endişelendirmişti. "Niye baba? Ne oldu?" "Bugün Umutla konuştum" Nursemanın kaşları çatıldı, demin konuştuklarında ona hiç bir şey söylememişti Umut. Nursema sustu, babasının devam etmesini istedi. "Bana her şeyi anlatdı, senin başına gelenleri, yaşadıklarını, o ailenin sana neler yaptığını" Abdullah beyin sesi titremişti bunları söylerken. Nursema hala bir şey söylememişti babasına, suskundu. "Kızım, ben çok üzgünüm" Abdullah beyin ağlaması Nursemayı şaşırtmıştı. "Biz kızımızın hayatı iyi olsun, rahat yaşasın, kendi ailemize uygun biriyle evlenip, bir yuvan olmasını istemiştik, ama nerden bilelim ki, kızımızı kendi ellerimizle cellatlarına teslim etdiğimizi". Sustu bir süre Abdullah bey. Nursema da suskunluğunu koruyordu. "Biliyorum, bizi affetmek zor, ama bizi affet kızım, Allahın yanında bunun hesabını vereceğiz, bu yaptığım şeyin vebalini ölünceye kadar taşıyacağım, bu dünyada olmasa bile öbür dünyada yargılanacağım".
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sonra devam etdi. "Bunu onların yanına da bırakmayacağım ama, bunu hesabını da verecekler" Abdullah bey kararlıydı, Taşanlara dünyayı dar edecekti.
