"Seni öpeceğim." dediğimde duraksadı. "Sadece beynim yerinde değilken bunu yapabilirim." diye devam ettiğimde güldü.
"Peki ben gecenin sonunda ne yapacağım biliyor musun?" dedi aramızdaki sessizliği bozarak.
İçkimden bir yudum aldım ve "Ne yapacaks...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
CEHENNEM
Dünyada denge işliyordu. İnsanlar doğuyor, acımasız bir projenin, acımasız bir sınavına dahil oluyorlardı. Bazıları günde bir dolara çalışıyordu, bazısı babasının seks kölesi, annesinin kum torbası oluyordu. Çikolata çekirdeği toplayıp bir tane çikolata yemeden ölen çocuk işçilerle doluydu dünya. Tecavüze uğrayan insanların, hayvanların sayısı her saniye artıyordu. Bir elinde bebeği diğer elinde evlilik belgesiyle kameraya poz vermiş küçük kız çocuklarıyla doluydu, acımasız katillerle, çirkin politikacılarla...Ama dünya iyi bir yerdi değil mi?
Sikerler.
Bir bebeğin nasıl sınavı olabilirdi bunlar? Nasıl bir günah işlemişti ki pis eller dokunmuştu ona?
Aeron yüzünü buruşturarak oturduğu yerde iyice yayıldı.
Ona göre Tanrının projesi başarısız olmuştu işte. Daha neden zorluyordu? Cehennemde bu iğrenç insanları cezalandırırken keyif alıyordu, hatta aldığı keyiften öteydi hisleri. Ne komik ama! İnsanlar hiç kendilerine dönüp bakmadan suçlayacakları şeyi çok iyi biliyordu.
Kendisi.
Bir şeytan.
Şeytanın azmettirdiği insanların yanışını izlemek, günden güne delirdiğini görmek bambaşkaydı. İnsanların saçma sapan adalet sistemine baktığında -ki bu basit şeyi bile işletmeyi beceremiyorlardı- içi ödüllerle dolu hapishanenin buraya göre cennet olduğunu görebiliyordu.
Suyunu ver, yemeğini ver, sevdiği insanlarla görüş hakkı tanı, haftada birkaç gün sosyalleşmesini sağla...Ne de güzel bir ceza yöntemiydi.
Aeron'un odasına bunları düşünecek fazla zamanı vardı. Eskiden -ki bu küçük hanımı olmadan önce- oluyordu, derin düşüncelere girmezdi. Zaten insanoğlunun, Tanrının başarısız bir projesi olacağını en başından kendisi söylemişti. Fakat şimdi küçük hanım, dünyadaydı değil mi?
Dünyanın bir tarafında, küçük bir apartmanda oturuyordu. İş telaşıyla koşturuyordu her gün. Güçlü bir kadın olduğunu inkar edemezdi ama Aeron'a göre bunların hiçbir zaman önemi olmamıştı.
Dünyanın bir tarafında küçük kız çocuğu evlendirilirken diğer bir yandan annesi ona bağırdığı için gemileri yakan çocuklar vardı. Aeron'a göre bunların hepsi birer saçmalıktı. Bencillikti. İnsanlar, bencilliğin vücut bulmuş haliydi. Babası nasıl olur da kendisini buraya reva görürken insanoğluna bir cennet vaat edebilmişti?
Düşünüyordu.
Artık değil.
Artık hepsinin bir anlamı var.
Artık bunların sebebini anlayabiliyordu ve canını fena halde sıkıyordu. Odanın kapısı açıldığında içeriye giren havanın kime ait olduğunu biliyordu. "Merhaba kardeşim." şaşırmamıştı. Kardeşi Micheal gürültülü sesler çıkararak yanına geldi.
