Kalemin Kalbime Dokundu

Affet.

Siz ibne aşkı nedir bilemezsiniz.
Siz kafelerde çay bahçelerinde oturup lak lak ederken.
Biz kuytu köşede bir evde boş bir caddede herkesden gizli sorarız sevgilimize gününün nasıl geçtiğini.
Siz elini tutup yan yana yürürken.
Biz iki normal arkadaşmış gibi davranırız.
Ona göre konuşur, ona göre yaşarız.
Siz ibne aşkı nedir bilemezsiniz.
Biz aşkı yaşarken siz kendinizi kandırmaya devam edersiniz.
Çünkü siz.
Aşk nedir? Onu da bilemezsiniz.

"Ada?"

"Ne var?"

"Hala küsmüyüz?"

"Onu nerden çıkarttın?"

"Yerde yatıyorsun."

Ada yere uzanmış ve üzerine bir pike almıştı. Ben de yatakta tavan ile bakışıyordum. Ayağa kalkıp banyoya girdi. Peşinden gitmek için kalktım. Kapıyı tıklatmadan açınca soyunmuş bir Ada ile karşılaştım.

"İzin verirsen duş alacağım."

"Beraber alsak?"

"Sargılarını yeni sardım olmaz."

O duşakabine girerken ben de klozetin üzerine oturdum.

"Bana çok mu kızdın?"

"Anlaşılmıyor mu? İntihar ne zamandan beri bir kaçış yolu Özgür? Kalbime nasıl indi haberin var mı? Nasıp korktum bir fikrin var mı? Madem sinir krizleri geçiriyorsun bunu bana neden daha önce söylemiyorsun?"

"Uzun süredir sinir krizi geçirmiyordum."

"Beni anla sana bir şey olursa yaşayamam. Lütfen bak şimdi geçmiş geçmişte kaldı. Gelecek önümüzde. Belki okulu bitirip çok mutlu olacağız. Belki evleneceğiz. Belki de çocuk sahibi olacağız. Neden böyle yapıyorsun? Neden sana ulaşmama izin vermiyorsun? Seni tam olarak hiçbir zaman anlayamadım biliyorsun değil mi? Seni bu kadar severken senin benden bu kadar uzakta olman canımı yakıyor. Sevişsek de iki yabancı gibiyiz. Sana dokunurken çekiniyorum. Bana dokunmandan utanıyorum. Nedenini hiç merak ettin mi? Etmemissindir. Belki de fark etmedin bile. Ama Özgür ben sana hala alışamadım. Seni tanıyamıyorum da. Bir iki gün içersinde yeni bir şey çıkar ve ben yine şaşar kalırım."