(លោកប្ដី...យឺតៗ...ឈឺណាស់...អ្ហាសស៎...!)ជីមីនស្រែកថ្ងូរមិនដាច់ពីរាងក្រាស់ពេលរាងក្រាស់ចាប់ផ្ដើមដោលសម្រុក។
(អ្ហាសស៎...បែកអូនតែប៉ុន្មានថ្ងៃសោះរបស់អូនរឹតកូនបងស្ទើរដាច់ហើយ...អ្ហើសស៎...តឹងណាស់...ជីមីន...!)
យ៉ុនហ្គីមិនខ្វល់ពីសម្ដីរាងតូចឡើយនាយនៅតែដោលសម្រុកបុកកាន់តែញាប់ទៅៗ។
(អ្ហើសស៎ៗ...អ្ហាសសស៎...យ៉ុនហ្គី...ឈឺ...ហិក...!)
ជីមីនខ្ញាំស្មាររាងក្រាស់ទប់លំនឹងពីការសម្រុកឥតប្រណីរបស់នាយ។
(បងទ្រាំមិនបាបទេជីមីន...អូនដឹងទេថាប៉ុន្មានថ្ងៃកន្លងមកនេះបងត្រូវសម្រេចវាតែម្នាក់ឯង អូនដឹងទេថាបងនឹកអូនខ្លាំងណាស់...ជីមីន...!)យ៉ុនហ្គីលើកជើងរាងតូចយកមកថើបដោយក្ដីនឹករំលឹកជាពន់ពេក។មែន
ហើយរាល់យប់នាយគេងតែម្នាក់ឯងធ្វើអ្វីក៏ម្នាក់ឯងប៉ុន្ដែពេលនេះពួកគេបាននៅជាមួយគ្នាវិញហើយចឹងរាងក្រាស់ត្រូវតែលេងឪ្យអស់ដៃម្ដង...។
(អូនដឹង...អូនដឹងគ្រប់យ៉ាងយ៉ុនហ្គី...អូនក៏នឹកបងដូចគ្នា...ប៉ុន្ដែចាប់ពីពេលនេះទៅពួកយើងបាននៅជាមួយគ្នាវិញហើយចឹងបងកុំប្រញាប់ពេកអី!)ជីមីនស្ទុះងើបទៅអោប ករាងក្រាស់យ៉ាងណែន
(ជីមីន...បងស្រឡាញ់អូនណាស់...!)យ៉ុនហ្គីអោបតបរាងតូចវិញ
(អូនក៏ស្រឡាញ់បងដូចគ្នា...!)
សង្គ្រាមស្នេហ៍ដ៏ក្ដៅកគុកចេះតែបន្ដកើតឡើងពីមួយទឹកទៅមួយទឹករហូតដល់មេឃទាបភ្លឺទើបពួកគេព្រមបញ្ឈប់។ហើយរាងក្រាស់ក៏បីរាងតូចទៅសម្អាតខ្លួនជាមួយគ្នាមុននិងមកគេងអោបគ្នានៅលើគ្រែយ៉ាងមានក្ដីសុខ។
[បងមិនឪ្យអ្នកណាយកអូនចេញពីបងទៀតទេ...!]យ៉ុនហ្គីគេងអោបរាងតូចនៅក្នុងរង្វង់ដៃយ៉ាងណែនដូចជាខ្លាចរាងតូចរត់ចោលនាយយ៉ាងចឹង។
+រសៀល
(កូនប្រសារចុះមកហើយហ្អេស៎!?)លោកស្រីមីនឧទានឡើងពេលឃើញរាងតូចដែរទើបតែក្លាយជាកូនប្រសារថ្មីថ្មើងរបស់គាត់ដើរចុះមក។
(បាទ...!)ជីមីនញញឹមញញឹមស្រស់ដាក់អ្នកដែលជាម្ដាយក្មេក
(ម៉ាក់បានធ្វើស៑ុបឪ្យកូនឆាប់ចុះមកញាំមក!)លោកស្រីមីនបកដៃហៅរាងតូចឪ្យមកអង្គុយនៅតុអាហារដោយ
សារតែគាត់ដឹងថារាងតូចកាលពីយប់មិញច្បាស់ជាអស់កម្លាំងខ្លាំងណាស់។
