တိမ်းညွတ်ခြင်းကြောင့် 32
ညနေသုံးနာရီမှာ ရန်ကုန်ကထွက်ပြီး ပုသိမ်ကိုရောက်တော့ ညရှစ်နာရီ ။ အိမ်အဝင်မှာ ဆလိုင်းအယ်လ်ဗင် ရင်ဆိုင်ရတာဟာ အာအူးရဲ့ အသံတိတ်နှိပ်စက်မှု။ ဗိုက်တွင်းသားကို လက်ထိပ်ဖြင့်ဖိပြီး လိမ်ထားသည်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကွဲကွာနေသော ချစ်မိတ်ဆွေနဲ့ ပြန်တွေ့ချိန်၌ လှိုက်လှဲစွာ ကြိုဆိုသလိုမျိုး...ကိုယ့်ဗိုက်နဲ့အာအူးလက်ထိပ် အချိန်အကြာကြီး အလွမ်းသယ်တော့လေတယ်။ အပြစ်ကတော့ ကားမောင်းတာ အရှိန်များလို့တဲ့။ ခြောက်လကျော်ပြီးမှ အိမ်ပြန်လာဖြစ်တယ်ဆိုပေမဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေထဲမှာလိုမျိုး 'မေမေရေ သားလတ်ရေ'ဆိုပြီး သားအမိနှစ်ယောက် အလွမ်းသယ်ကြလိမ့်မယ် မထင်လေနဲ့။
'' ကလေးပါတာ နင်မသိဘူးလားဟဲ့ အယ်လ်ဗင်... ကားကို လူလိုမောင်းပါလား... နင့်အသက်ပဲ ကြီးနေပြီ ၊ ဒါတွေ လိုက်ပြောနေရဦးမှာလား...''
''အာအူး... ဆူချင်ဆူ ရိုက်ချင်ရိုက် ၊ အသက်ကိုတော့ လာမထိနဲ့...''
တစ်ခါလာလည်း ဒီအသက် ၊ နောက်တစ်ခါလာလည်း ဒီအသက်။ အသက်ဆိုတာ ကိန်းဂဏန်းသက်သက် တည်ရှိနေတာ။ နုပျိုမှုက အရွယ်သုံးပါးရွေးတာမဟုတ်ဘူး။ အသက်ကြောင့် လူတွေဟာ ရင့်ကျက်တယ် ၊ ဆိုးသွမ်းတယ်ဆိုပြီး ကွာခြားတာလည်း မဟုတ်ဘူး။
''ထိတယ်ဟာ ထိတော့ နင်က ငါ့ကိုဘာလုပ်မှာလဲ...အသက်ကြီးနေလို့ ကြီးတယ်ပြောတာ...၊ ဒီကိုလာတိုင်း သတိပေးတယ်... ကားမောင်းတာကို အရှိန်မပျင်းနဲ့လို့ ၊ တစ်ခါမှ မှတ်တယ်ဆိုတာ မရှိဘူး...၊ နင့်ဦးနှောက်ထဲမှာ ဘာတွေရှိနေလဲ...''
''အာအူးကလည်း ဦးနှောက်ထဲမှာရှိတာ ဦးနှောက်ပေါ့..''
ဒီလောက် ရိုးရှင်းတာကို မေးခွန်းလုပ်ပြီးမေးတဲ့ အာအူးရဲ့ လက်ဖဝါးသိုင်းကွက်က ဝဲပျံလာတယ်။ ကိုယ့်မှာ ကျောပြင်ကို ဗျောတင်မခံရခင် အိမ်ထဲ ဝင်ပြေးရတယ်။
အိမ်ထဲရောက်တော့ ဂျူလီယန်အခန်းဆီ အရင်သွားမိတယ်။ တွေ့ချင်လွန်းလို့တော့ မဟုတ်ဘူး။ လိုချင်တာရှိတော့ တောင်းတတ်ပြီး ၊ လိုချင်တာရပြီးရင် ကျောခိုင်းနေတတ်တဲ့ ခွေးကျင့်ခွေးဉာဏ်ကို ကြိတ်ချင်နေတာကြာပြီဆိုတော့ အချိန်ဆွဲမနေဘဲ ဝင်ကြိတ်ချင်လို့ ။
