Kovucu ★ 2

Kefaret ★ -58-

İyi Okumalar :)

~~~~

Allison ''Meldy abla...Lütfen dur'' diyerek ellerini tuttu.Meldy gözlerini yavaşça kapatarak ''Bu büyüye başladıktan sonra durursam hem Alice ölür,hem kendim ölürüm.''

Allison ''Neden...Neden birkez daha bizim için canını hiçe sayıyorsun...? Biz...Seni,sizleri yıllarca yalnız bıraktık.Acınızı ve üzüntünüzü anlamaya çalışmadık.Size hep düşmandık.Buna rağmen neden...'' diyerek yüzünü buruşturdu.Yumruklarını sıkarken Meldy gülümsedi.Yine de gözlerini açacak kadar güçlü değildi.

''Hayatımı hiçe sayıyorum çünkü,sizler benim için hayatımdan daha önemlisiniz.Yıllarca bizden uzakta büyüdünüz.Bu bizim için çok acı vericiydi.Hem de çok...'' derken Allison'un gözlerinden yaşlar akıyordu.''Yine de gerçekleri anlayabilmeniz için,bizim düşüncelerimizi anlayabilmenizi bekledik.Sizi zorla yanımızda tutamazdık.Bu yüzden sizleri hiç sıkmadık,zorlamadık.Bu sizi hatırlamadık,sizi unuttuk,yok saydık anlamına asla gelmiyor.Hergün siz üç afacanı düşündük.Tabii sizi bırakmayan o diğer çocuklarda dahil.'' diyerek derin bir iç çekti.''Siz bize düşman değildiniz.Sadece acınız daha çok tazeydi.Sizi anlıyorduk.Gerçekten.Aramıza yıllar geçse de size olan sevgimiz hiç azalmadı.Alice,Allison,Azura ve diğer arkadaşlarınız.Hepiniz benim çocuklarımsınız.'' diyerek gözlerini araladı.Bunu yapabildiği için kendini tebrik ederek gözlerinden yaşların akmasına izin verdi.''Biz...'' dedi.''Sizleri çok seviyoruz'' diyerek hıçkırdı.''Sizin gibi küçük afacanları tanıdığım için çok şanslıyım.'' diye hıçkıra hıçkıra ağlarken Allison iri gözlerle Meldy'e bakıyordu.

Meldy Lucy ve Sumireye dönerek ''Sizler içinde öyle.Şimdiye kadar ki yaşamımda sizin kadar kalbi güçlü insanlar tanımadım.Bizim size yol göstermemiz gerekirken siz bize yol gösterdiniz.Bize acılarımızı göğüsleyebilmemiz için güç verdiniz.Size,hepinize minnettarım çocuklar.'' Meldy Alice'in iyileştiğini anlayınca ellerini yavaşça geriye çekti.İçinde kalan son güçle göğsünde ki açık yeri kapattı.Ellerini yere koyarak destek aldı ve biraz geriye kaydı.

Allison konuşamaz,düşünemez hale gelmişken arkalarından gelen kıpırtıyla Allison hızla ayağa kalktı.Arkasına döndüğünde gördüğü görüntüyle şok olmuştu.Damon,dizlerinin üzerine çökmüş gözlerinden yaşlar akıyordu.Allison güçsüz bir sesle ''Damon...Abi...?''

Meldy Allison'un sesini duyar duymaz hızla arkasına döndü.Abisini o halde görünce kalbi paramparça oldu.Onu en son küçükken böyle görmüştü.Anne ve babaları öldüğünde,gizlice ağlamıştı.Fakat bu sefer...Açık açık ilk defa duygularını dışarıya vuruyordu.

Meldy ''Abi...Ağlama lütfen.''

Damon ''Bu...'' diye fısıldayarak sustu.Meldy titreyen çenesini durdurmak amaçlı dişlerini birbirine bastırdı.Hızla abisine doğru atılarak onu sımsıkı sardı.Damon onu hiç bekletmeden kollarını sırtına doladı.Düşünemiyordu.Konuşmak istese onu suçlayacaktı fakat o...Doğru olanı yapmıştı.Meldy'in kollarının yana düşmesiyle Damon yavaşça geriye çekildi.Meldy'i yavaşça yere yatırırken gülümsedi.''Umarım çok kötü sonuçları olmaz...'' diye fısıldayarak ayağa kalktı.

Bakışları Allison,Sumire ve Lucy'de gezdi.Lucy ve Sumire birbirine sarılarak ağlarken Allison iri gözlerle Meldy'e bakıyordu.Elini Allison'un omzuna koyarak ''Kendini suçlamayı kesmelisin'' dediğinde Allison'un bakışları Damon'ı buldu.

Allison ''Ama...Eğer ablamı daha çabuk-''

''Meldy seni duyuyor.Üzme onu.'' diyerek Allison'un sırtına birkaç kere vurarak oradan uzaklaşmaya başladı.Eğer orada daha fazla kalırsa kendine hakim olamayıp birini suçlayabilirdi.