Genel cerrahi bölümünün hocası Veysel Kaya ve yeni cerrahi bölümü başkanı Kenan Acar...
Düşmanlıktan arkadaşlığa;
Dostluktan kardeşliğe dönen bir hikaye 💫
Kaportacı Veysel'i Doktor Veysel olarak okumaya hazır mısınız?
Başlamadan önce bir konuda fikrinizi almak istiyorum <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kitabımızın yeni kapağı. Nasıl olmuş?
Öncekini öylesine hazırlamıştım, çok da içime sinmiyordu. Bu daha güzel oldu sanki<3
Her neyse efenim, keyifli bir bölümle baş başa bırakıyorum sizi. Sonda gorüşürük<3
3 Gün Sonra
"Daha iyi görünüyor." diye mırıldandı Kenan, dikişleri yeniden gazlı bezle kapatırken. "Beklediğimizden hızlı iyileşecek gibi."
"Ben ne zaman adamakıllı bir çay içebilirim acaba?" dedi Veysel mutsuz bir sesle. "Bıktım hep ılık şeyler içmekten."
Pansumanı bitiren Kenan geriye çekildi ve hafifçe güldü. "Veysel'im sen iyice hasta olmaya alıştırdın kendini ha. Doktorsun, hatırladın mı? E sonuçlarını da gördün, sen söyle; ne zaman içebilirsin adamakıllı bir çay?"
"Ben cevabı zaten biliyorum." diye gözlerini devirdi Veysel. "Sen farklı bir cevap verirsin diye umuyorum."
"Eh, vereyim sana cevabını." dedi Kenan, eldivenlerini çıkarıp çöpe atarken. "Dikişlerin alınmadan sıcak ya da soğuk şeyler yiyip içmek yasak."
"Al işte."
"Sen ne bekliyordun?"
"Kardeşine biraz tolerans geçersin diye bekliyordum. Hani çay aşığı olan kardeşine."
Kenan güldü ve yatağın kenarına oturdu. "Valla söz konusu sen olunca o tolerans'ın t'sini bulamazsın abicim. İyileşmeni riske atacak hiçbir şeye izin veremem."
"Benim şeytanım da seni dikişlerin alınıncaya kadar hastaneye kapatmamı fısıldıyor bana ama sen bilirsin." dedi Kenan tehditkar bir sesle. Veysel anında ağzına fermuar çekti.
"Ta'am ya ta'am, sustum. Yok şeytan falan."
Beraber gülüştüler. Aralarındaki bütün sorunlar çözülmüştü, eskisi gibi olma yolunda adımlar atıyorlardı. Son yüzleşmelerinin ardından sadece Veysel'in değil, Kenan'ın da kalbi hafiflemişti. Hatta olanların onun suçu olmadığına da biraz olsun inanmaya başlamıştı.
"O değil de, Veysel..." Kenan sıkıntıyla bir nefes aldı. "Oğlum benim cidden içime sinmiyor ya."
"Abi n'olur başlama yine." diye gözlerini devirdi Veysel.
"Ya ne yapayım? Sen evde, ben burada... Aklım kalır benim." dedi Kenan, yüzünden bu konudan ne kadar huzursuz olduğu rahatlıkla okunuyordu.
Olay şuydu ki, Veysel birkaç saat sonra taburcu olacaktı ve iki hafta sonra dikişleri alınıncaya kadar izinliydi. Ancak Kenan'ın fazlasıyla kullandığı yıllık izinleri azaldığından ve bölümde ondan başka cerrah kalmadığından, yarından itibaren işe gelmek zorundaydı.
