48
Leo's pov
යළි දිනෙක හමුවන්න
මම පතනෙමි.....
බොඳ වෙච්ච හිත අස්සේ
නුඹ සඟවමි.....
රැක ගත්තු අපේ මතකෙ
මම සුරකිමි......
පුරවන්න බැරි වේවි
නුඹ නැති තනි..... 🥀
............................
එයා ගියා......
මගේ ජීවිතේ සතුට සැනසීම... හැමදේමත් අරන් මගේ පුංචි දේවදූතයා යන්න යනවා.....
අපායක් මාස හයකින් ස්වර්ගයක් කරපු ඒ පුංචි සුදු නෙලුම මගෙන් ඈතට යනවා....
මෙච්චර දවසක් මේ බංගලාව ඇතුලේ සතුට බෙදපු පොලියානා අද ඒ සතුටත් අරන් යන්න යනවා.....
දුක හංඟන් හිනා වෙන ඒ අහිංසක ඇස් මගෙන් ඈතකට යනවා.......
මගේ පුංචි රෝස මල............
උබ නොදන්නවා උනාට..... උබ ඔය යන්නේ මගේ හුස්මත් අරන් මගේ වස්තුව.......
උබ නොදන්නවා උනාට.... මගෙ පණ ගැහෙන්නේ උබ ලඟ විතරයි මගේ වස්තුව....
ඉතින්.............
උබ නොදන්නවා උනාට.... උබ ඔය යන්නේ මාස්ටර් ලියෝව පණ පිටින් පුච්චලා මගේ වස්තුව.......
උබ නොදන්න ලොකූ කතාවක් මේ හැමදේම පිටිපස්සේ තියෙද්දී මට මගේ වටිනම වස්තුව රැකගන්න නම්, මට උබව මගෙන් ඈත් කරන්නම වෙනවා මගේ රොස මල..........
එක පාරක් මගේ අතින් උන වැරැද්ද තව පාරක් වෙයි කියලා මට බයයි රත්තරනේ.... ඒ නිසා මගෙන් ඈත් වෙලා ඉන්න තරමට උබ ආරක්ෂිතයි......
බය වෙන්න එපා.... උබ මගේ ඇස් මානෙන් ඈතට ගියත් දුර ඉදන් මං උබව රකිනවා....
මට සමාවෙයන්.... ඔය අහිංසක ඇස් වලට කඳුලු දුන්නට.... ඔය පුංචි හිත දරන්න බැරි තරම් රිද්දුවට..... කොටින්ම හැමදාම ඔය මූණේ තිබ්බ ඒ ලස්සන හිනාව උදුරගත්තට.......
උබ දන්නවාද මගේ වස්තුව..... ඔය ඇස් වලට කඳුලු දෙන වාරයක් පාසා මං හිතින් විඳවපු තරම..... මං නිසා ඔය ඇස් අඬන වාරයක් ගාණේ මං නොමැරි මැරුනා රත්තරනේ..... තුරුල් කරන් නාඩා හිටපන් මගේ වස්තුව කියලා උබව සනසන්න බැරි වෙද්දී මං මටම රිද්දාගත්තා මගේ මැණික... උබ මගේ ඇඟ දැක්කා නම් දැනගනී... මං උබට කොච්චර රිද්දලාද කියලා..... උබව රිද්දන හැම මොහොතකම මං මටම රිද්දාගත්‍ත්තා...
