53
"බනීබෝයි......."
මං හිතන්නේ එක තප්පරේකට මුලු ලෝකෙම එක තැනක නවතින්න ඇති... වටපිටාවේ තිබුන හැම සද්දයක්ම මට ඇහෙන් නැතුව ගිහින් මගේ ලෝකේ mute උනා.. මිස්ටර් ලූවියා මා එක්ක මොන මොනවාදෝ කතා කරනවා කියලා එයාගේ කටයි අතයි හෙල්ලෙන විදිහෙන් කියන්න පුලුවන් උනත් මට ඒවා ඇහුනේ නෑ....
මට ඇහුනේ එකම එක හඬක් විතරයි.... මේ ලෝකෙන් මං ආසම ඒ හඬ.. මට හීනෙන් පවා ඇහෙන ඒ හඬ.... බය සතුට දුක ආදරේ හැම හැඟීමක්ම එකපාර දෙන්න පුලුවන් ඒ ගැඹුරු හඬ... මං අහන්න ආසම වචනේ ආසම හඬින් ඇහෙද්දී මගේ අතේ තිබුන වතුර බෝතලේ බිමට වැටිලා තිබුනා... ඇසිල්ලකින් මගේ ඇස් කඳුලු පටලෙකින් වැහිලා ගියා.... ඒත්.......
ඒක නිකම්ම නිකන් මගේ හිතලුවක්ද... එයා.... එයා කොහොමද.........
"මගේ වස්තුව....... "
ආයෙත් ඒ හඬම ඉස්සෙල්ලාටත් වඩා ටිකක් ලඟින් ඇහෙද්දී මගේ පපුව ගැහෙන වේගේ මටවත් පාලනය කරගන්න බැරි උනා... මගේ ලඟ හිටිය ලූවියා යකෙක් දැක්කා වගේ මගේ පිටිපස්ස බලන් ඉද්දී මං ගැහෙන හදින් හෙමීට අනිත් පැත්ත හැරුනේ ඇස්වල පිරිලා තිබුන කඳුලු බිංදුවක් මගේ කම්මුල් දිගේ රූටලා ගිහින් බිමට වැටෙද්දී....
මගේ හිතේ තිබුනේ බයක්ද සතුටක්ද මොකක්ද කියලා නොතේරෙන හැඟීමක්... කඳුලු පිරිලා බොඳවෙච්ච ඇස් වලින්ම මං පිටිපස්ස හැරෙද්දී බොඳ වෙවී පෙනුන ඒ රූපේ අඳුරගන්න මට අමාරු උනේ නෑ....
ඒ එයා.... හැම තප්පරේකම මගේ හිත අස්සෙන් මැවී මැවී පේන... දකින්න පෙරුන්පුරපු... මගේ ඇස් වලට මේ ලෝකේ ලස්සනම රූපේ... මගේ මාස්ටර්.......
බය වෙච්ච පුදුම වෙච්ච ඇස් එක්ක මගේ දිහාම බලන් හිටිය එයාගේ ඇස් වලිනුත් එක දිගට කඳුලු කැට වැල නොකැඩී ගලාගෙන ගියා....
"ම්ම්.. මාස්... ට්....ම්ම්ම්හ්හ්හ්හ්ම්ම්...."
නෑ.... මට කියලා ඉවර කරන්න හම්බුනේ නෑ... ගොත ගහ ගහාවත් මට අකුරු ගලපලා ඉවර කරන්න හම්බුනේ නෑ... අසුරු සැනකින් එයා මගේ තොල් එයාගේ තොල් වලින් අල්ලන් සීල් කරේ මගේ උඩට ඇඳපු හුස්ම එහෙන්ම පපුව මැද්දේ හිර වෙද්දී......
