ADANA'da HAYAT

*22*

Eve gelince anneme bir şey olduğunu belli etmeden odama geçtim üstümü değiştirip kendimi yatağıma attım.

Gözlerimden akan yaşlar hiç bu kadar canımı acıtmamıştı.

Havalar soğumaya başlamıştı. Bedenimin üşüdüğü kadar kalbimde üşüyordu.
Anlayışsız insanlardan nefret ediyordum.
İnsanların hayatlarına bir çöp kadar bile değer vermiyorlardı.

Heryerde Ateistlere , Satanistlere saygı gösterirken. Müslüman bir ülkede müslümanlara saygı göstermiyorlardı.
Birde gelmiş Özür diliyordu.

Annem akşam yemeği için beni uyandırdığında. Yatakta gerindim sonrada kalkıp lavaboda elimi yüzümü yıkadım. Gözlerim fazla uyumaktan ve ağlamaktan şişmişti.

Mutfağa geldiğimde herkes yemeğine başlamıştı. Bende yerime oturunca yemekten bir kaşık aldım.
Yemek sıcak olduğu için kalkıp zıplamaya başladım. Bir yandan da elim ile ağzımı yelliyordum.
Sonunda ağzımdaki lokmayı yutunca rahatladım.
Herkes bana şaşkın bir şekilde bakıyordu.
Bardağa su doldurup içtim sonrada yemeğimi üfleyerek yemeye devam ettim.

Yemekten sonra annemler içeride otururken bende sofrayı topladım.

Odama geri geldiğimde aynada saçlarıma baktım.
Belime geliyordu. Belkide farklı bir şeyler yapmak iyi gelebilirdi.
Lavaboya gidip dolaptan saç kesmek için olan makası aldım.
Yaklaşık bir karış kadar kesmeye başladım.

İşim bittiğinde uçlarını düzelttim sonrada kendime kıyafet alıp duşa girdim.

Duştan çıkınca saçlarımı kuruttum. Dişlerimi fırçaladıktan sonra yatağıma geçtim. Kulaklığımı takıp müzik açtım.

YAZARIN ANLATIMI İLE...

Kübra uykuya daldığında uzun bir süre huzursuz uyuyacağını bilmiyordu.
Aynı şekilde Murat'ta öyle.

Murat evin balkonunda kahve içerken kafenin eski kamera görüntülerinden Kübra'yı izliyordu.
Canını acıtmıştı kalbinin sahibinin ne vardı o lanet ağzını tutsaydı.
Ne vardı izlemese. 
Belkide pencereden onu izlemeseydi bir şey olmayacaktı.

Ama elinde değildi ne kadar bakmaması gerektiğini bilsede gözlerini ayıramıyordu.
Durumu daha çok kötüleştiren şey belkide Kübra'nın kıyafeti dışarıda giydikleri gibi olmamasıydı.

Ne kadar utanmıştır.

Kübra'yı ne kadar kaybetmek istemesede artık kaybettiğinin farkında değildi.

Peki Kübra'yı geri kazanabilecek miydi ?
Kübra onu affedecek miydi?
Peki Murat ona kalbini açabilecek miydi ?

MURAT'ın ANLATIMI İLE...

6 ay , koca bir 6 ay geçmişti. Bana bir asr gibi gelen o aylarda çok değişmiştim.

Zayıflamıştım ,sakal bırakıyordum. Gülemiyordum , onu düşündüğümde delirecek gibi oluyordum.

6 aydır hiç bir şekilde kafeye gelmemişti. Dershanenden çıktığı gibi arkadaşları ile vedalaşıp eve gidiyordu. Göz göze geldiğimiz zaman nefret ile başını çeviriyordu.

Bir kere özür dilemişti Kübra'da kabul etmişti ama ne kafeye geliyordu nede bakışları değişiyordu.

Dayanamıyordum ,onun bana böyle bakması beni paramparça ediyordu.
Sırf onu gülerken görmek için bir ses geldiğinde hemen dış kapıya koşup delikten bakıyorum.
Hep aynı saatlerde evden çıktığı için onu çoğu zaman delikten izliyordum.

O küçük delik benim bu dünyadaki cennetime açılıyordu.

Bizim eve geldiğinde odamdan çıkamıyordum.
Ama ayaklarım gitmesede beynim gitmem için ısrar ediyordu.

Şu an kafedeydim birazdan dershaneleri bitecekti ama tamamen bitecekti sonuçta sınavına 1 ay kalmıştı.
Bu gün şansımı  bir daha deneyip konuşacaktım.

Yaklaşık 5 dakika içinde öğrenciler çıkmaya başladı.

Arkadaşları ile gülerek onu gördüğümde kalbim yerinden çıkacak sandım.
Vedalaştıklarında eve doğru yürümeye başladı.

Koşarak kafeden çıktım.

"KÜBRA !!"
Olduğu yerde durunca ona yaklaştım.

Yavaşça arkasına doğru döndüğünde yüzünde yine nefret vardı.

"Efendim"

"Özür dilerim"

Derin bir nefes aldı.

"Daha kaç defa söyleyeceksiniz bunu ?"

"Sen bana normal davranana kadar sen kafeye gelene kadar"

Başını salladı

"Hatırlıyor musun doğum günümde özür dilemiştiniz"

Kafamı sallayarak
"Evet"
Dedim

"İlkte hatanızı anlarsınız sanmıştım"
Dedi

Arkasını dönüp yürümeye başladığında gözümden bir damla intihar etti.

"Gitme be gözümün nuru. Gitme gönlümün sultanı. Gitme"