ADANA'da HAYAT

*51*

Parmaklarım ile oynarken annem ile babamın bir şeyler söylemesini bekliyordum.

"Kübra anlatmak için ne bekliyorsun"

Çok kızgın değillerdi. Kızgınlıkları hiç bir şey anlatmam yüzündendi.

"Ben böyle bir konuda sizin ile konuşmaya utandım."
Dedim kısık çıkan sesim ile.

Annem
"O zaten belli bizim merak ettiğimiz bizim ne yapmamızı istediğin."
Dedi

Derin bir nefes alıp başımı kaldırdım ve annem ile babama baktım.

"Ben karşılığı olmayan bir ilişki istemedim. Murat bana açıldıktan kısa bir süre sonra umreye gitti sonuç olarak bende ona cevap veremedim. Sanırım dün gelmiş ve bende hemen gidip konuştum. O yüzden bu akşam geldiler ama benim haberim yoktu."

"Yani sende istiyorsun"
Babamın sorusuna başımı sallayarak cevap verdiğimde utançtan yeri kazmaya başlayacaktım.

"Niye hiç anlatmadın yani en azından biri olduğunu söyleyebilirdin"

Sebepsiz yere dolan gözlerime lanet ettim.

"Siz sadece abim ile ilgilendiniz. O gittikten sonra ne bana ne Abdülhamit'e ilgi gösterdiniz. Hep kendi derdinizdeydiniz ve her tartıştığınız günlerimizi zehire çevirdiğiniz konular kavgayı bırakın tartışmaya bile değmezdi. Küçüklüğümüzden beri böylesiniz. Bana hiç sordunuz mu okulumu niye açığa aldığımı beni nasıl bir okula gönderdiğinizi nasıl bir cehennemin ortasına attığınızı bir sürü insan içinde ne kadar yalnız kaldığımı biliyor musunuz ?

Kendi kendime konuştuğum kadar kimse ile konuşmadım. Sebep delilik değil sadece insan en iyi kendini dinler."

Kafamı kaldırıp gülümsedim.

"Şimdi bazı şeyleri suskunluk ile geçireceğim"

Annem ile babamın yüzünde anlayamadığım bir ifade vardı. Ya da anlamak istemediğim.
Hayatım yine film şeridi gibi gözümün önünden geçti.

Buraya gelmeden önce yaşamak için bir amacım bile yoktu.
Sadece Allah beni yarttığı için yaşıyordum.
Ve yaşadığım için geleceğime dair bir şeyler planlıyordum.

En kötüsüde yaşadığım her an geçmişime dair bir şeyler hatırlatıyordu.

"Ne zaman gelsinler ?"

Babamın sorusu kendi dünyama dalmaktan kurtarmıştı.

"Cuma uygun mudur ?"

"Uygundur"

Ayağa kalktığımda bir şey demeden salondan çıktım.
Ama ben meraklı bir kız olduğum için benim hakkımda ne konuştuklarını dinlemeye başladım.

"Ne olmuş olabilir ki ?"

"Bilmiyorum ve soramıyorum"
Annem cevabında haklıydı soramamalıydı.

Dinlemekten vazgeçip odama geçtim.
O sırada 1 gün sonra beni istemeye geleceklerini hatırladım.

Hemen yatağıma uzanıp telefonumu elime aldım.
Normal grubumuza Zehra'yı da ekleyip mesaj attım.

TENCERENİN İÇİNDEN ÇIKMIŞ PATLAMIŞ MISIRLAR.

SİZ: Kızlar ben nişanlanıyorum

KAFASI GÜZEL : Hayırdır bize sormadan nişanlanma evlenme falan

AY YÜZLÜ: Zambak ilk soru bu olmamalı