ADANA'da HAYAT

*55*

Kübra'dan.....

"Evet bu gün son provayı yapıp aldık"

"Güzel güzel bende kendi kıyafetimi ayarladım çok güzel olacak"

Ecem ile olan konuşmamızı bitirip yatağa uzandım.

Geçen hafta sonu Murat ile ev gezmesini yapmıştık.
Bir apartmanda güzel bir daireydi seçtiğimiz yer.
Ama ben Adana'da kalmak istemiyordum.
Yarın Cuma günüydü ve ondan sonraki günde düğünümüz vardı.

Her şey ne kadar hazır olsada tedirgin hissediyordum.

Murat'a açıklamada yapmamıştım.

Uzandığım yerden fırlayıp telefonumu elime aldım.
Rehbere girip Murat'ı aradığımda saniyesinde açtı.

"Efendim çiçeğim"

"Şey Murat yarın müsait misin?"

"Ben sana her zaman müsaitim"

"E o zaman cuma namazından sonra buluşalım mı?"

"Olur nerde buluşalım canım"

"Ya şey ben namaz bitince caminin oraya gelirim olur mu ?"

"Olur olur"

"İyi görüşürüz o zaman"

"Görüşürüz canım"

Telefonu komidinin üstüne bırakıp başıma örtü aldım ve az önce kaynattığım su ile kahve yaptım ardından balkona çıktım.

                  ———————————

"Geliyorum az kaldı"

"Tamam bekliyorum"

Telefonu kapatıp adımlarımı hızlandırdım.

Namaz bitmişti ama ben erkeklerin dağılması için geç çıkmıştım.

Bir kaç dakika içinde Murat'ın yanına vardım.

Caminin avlusunda olan banklardan birinde oturuyordu.
Yanına geçip oturduğumda bana döndü.

"Söyle bakalım prensesimi böylesine rahatsız eden konu ne ?"

Gülümsemeye çalışsamda yüz kaslarım buna izin vermiyordu.

"Ben hani demiştim ya başka şehirde yaşayalım diye."

"Evet bende sana bunun sebebini sormuştum"

Kafamı sallayarak
"Sormuştun"
Dedim

"Evet?"

Derin bir nefes alıp verdim.

"Neriman annem hiç bahsetti mi bilmiyorum ailevi sıkıntılarımı, genelde evde hep bir tartışma kavga olur. Annem ise bana daha seni tanımadan bilmeden önce çoğu erkeklerin aynı olduğunu söylüyordu umursamaz ilgisiz gibi.
Ben senin böyle olduğuna inanmıyorum tabi ki ama annem sanki böyle olacakmış gibi baskı yapıyordu.
Beni rahatsız eden şey doğduğun ev kaderindir mantığı. Evet kendi evimizde yaşayacağız ama ne bileyim"

Murat yanıma kayarak ellerimi ellerinin arasına aldı.

"Anlıyorum. Gördüklerini duyduklarını yaşamaktan korkuyorsun"

"Yani evet"

"Ama dediğin gibi ayrı evde yaşayacağız bu kadar uzaklaşmaya gerek var mı?"