ADANA'da HAYAT

*37*

Kübra'dan...

"Geç kaldım geç kaldım"

Kaldırımda hızlı adımlar ile ilerlerken bir yandan da uykumu açmak için derin nefesler alıyordum.

Durağa geldiğimde otobüste gelmiş yolcu alıyordu. En son otobüse ben bindim. Yol boyunca derse geç kalmamak için dua ediyordum.

Ama yinede geç kalmıştım. Okula geldiğimde ders çoktan başlamıştı. Amfinin kapısına geldiğimde tıklayıp içeri girdim üniversite ortamı çok farklıydı. Kimsenin umrunda olmuyordu. Gülsüm'ün yanındaki yerimi aldıktan sonra çantamdan defterimi ve kalemliğimi çıkardım. Gülsüm'ün not aldıklarını kendi defterime geçirirken bir yandan da hocayı dinledim.
İşim bittiğinde bu sefer hocanın söylediklerinden ara ara not alıyordum.

Dersin sonunda sınıfa bir öğrenci geldi.

"2. Ders Murat hoca konferans vericek katılmak isteyenler en üst kattaki konferans salonuna gelsin."

Çocuk amfiden çıktığında sınıftakiler

"Murat hoca kim ?"
Diye sormuşlardı dersimizin hocasına.

Oda
"İlahiyat ve Psikoloji ders hocası"
Diyerek sınıftan çıkmıştı.

Merak ile Gülsüm'e döndüm.

"Gidelim mi ?"

Gülsüm başını salladığında not defteri ve kalem alıp amfiden çıktık.

Acaba bu Murat bizim Murat abi miydi.
İçimden bir ses öyle olduğunu söylüyordu.
Konferansı bulana kadar ders başlamıştı.

İçeri girdiğimizde çok ama çok büyük bir konferans ile karşılaşmıştık.

Arka sıralardan bir yer bulup oturduğumuzda.
Sahne kısmında onu gördüm. Mikrofon ile bir şeyler yapıyordu.
Gözlerini öğrencilerin olduğu yere çevirdiğinde göz gezdirdi.

En son benimle göz göze geldiğinde gülümsedi.

Gülsüm bana dönüp

"Ya o sana mı gülümsedi ?"

Telaşlı gözükmemeye çalışarak

"Zannetmiyorum"
Dedim

"Tanıyor musun onu ?"

Yalan söylemek istemiyordum.

"Bizim karşı komşu vardı ya onun oğlu"

Gülsüm şüpheli bakışlarını önüne çevirdiğinde Murat abi konuşmaya başlamıştı.

"Evet gençler merhaba ben Murat Günayoğulları, sanırım hepiniz 1. Sınıfsınız"

Herkes pür dikkat onu dinliyordu gözleri ise durmadan beni buluyordu.

"Hepiniz hoş geldiniz. Umuyorum ki ilk döneminiz güzel geçmiştir. Hepiniz hayal ettiği arzuladığınız bölümü okuyorsunuzdur umarım."

Arkamdaki sırada oturan kızlardan biri

"Hayır"
Diye bağırdı

Murat abinin gözleri ona döndü

"Kimin istediği bölümü okuyorsun ?"
Diye sordu.

Kız ayağa kalktığında birileri mikrofon uzatmıştı.

"Ailemin istediği bölümü iç mimarlığı okuyorum."

Murat abi kafasını sallayarak
"Sen ne istiyorsun ?"
Dedi

"Sözelden öğretmen olmak istiyordum"

Murat abi ellerini ceplerine koyup gülümsedi.

"Bu dönemlerde atanamayan kaç tane öğretmen var haberin var mı ? Ailene teşekkür etmen lazım. İçi mimarlık güzel meslektir geliride iyidir. Ortada kalacağın bir durumda olmaz. Ve yakınmak için geç kalmışsın şu an buradasın."

Kız yerine oturduğunda Murat abi arkadaki hocalara bir şey söylüyordu.

Geri bu tarafa döndüğünde konuşmaya devam etti.

"Eğitim hayatınızın en stresli dönemleri bitti. Artık burdasınız ister derse girin girmeyin sizin kararınız. Yada insanlara üniversite okudum demek için gelin ama şunuda unutmayın. Kimsenin yarına garantisi yok. Nerden geldiğini önemli değil O paranın ,ama bir gün gelemez ise en azından kendiniz geçindirebilceğiniz bir işiniz olsun."

Biraz daha bazı konularda konuştuktan sonra son cümlelerini söyleyerek bitirdi.

"Şu an kimin inancı ne bilmiyorum üstüne alınmak isteyenler için söylüyorum. Yarın ölecekmiş gibi ahiret , hiç ölmeyecekmiş gibi dünya için çalışın. Noktayı burda koyuyorum herkese iyi günler ve iyi dersler. Allah zihin açıklığı versin."

Herkes ayaklandığı da bende kalktım.
Bütün kızlar

"Çok yakışıklı karizmatik tam benlik"
Diye konuşuyordu ve bu aşırı sinirimi bozuyordu.
Niye mi bende bilmiyorum. Hem zaten Murat abi yeterince belli etmişti nasıl bir inancı olduğunu birde kızlar ile sevgili mi olacaktı. Ben buna sadece gülerim. Gülsüm ile çıkışa yönelirken

"Kübra"
Diye seslenen Murat abiyi duydum. Ona doğru döndüğümde kızlar çaktırmamaya çalışarak bize bakıyordu.

"Efendim Murat a- hocam"

"Hocam daha iyi oldu. Neyse ben tüm gün burdayım kitabı bitirdiysen anlamadığın yerleri halledelim bu gün"

"Olur ama çıkışta değil mi"

"Sen nasıl istersen"

Başımı sallayıp
"İyi günler"
Dedim ve Gülsüm ile konferanstan çıktık.

"Niye gülümsüyorsun ?"

Gülsüm'ün sorusu ile gülümsediğimi yeni fark etmiştim.