Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☆
Gözlerimi önüme çektiğimde karşımda durmuş ellerini bağdaş yaparak park salıncağına yaslanmıştı.
Çok karanlık olduğu için beresinden yüzünü görememiştim. Adımlarını bana yaklaştırdığın da istemsizce kalbim çarptı. Gri bir eşofman onun üstüne siyah bedeni gösteren bir üst giymişti.
Yüzünü görmesem bile bu halde fazla yakışıklıydı. Peki ya ben, neden ben o kişiydim. Bana Badem diyen kişi neden oydu? Düşüncelerime tezat yanımda durdu. Parfüm kokusu burnuma girerken, ne kadar da rahatlattığını fark ettim.
"Bade,"
Şaşkın bakışlarım yere kayarken o beni yukarıdan izlemişti. Cevap vermem gerekir miydi?
Başıma bir şey gelseydi. Fazla güçlü gözüküyordu. Hem de ben Aslı ve Emire evden çıkarak yalan söylememe rağmen.
"Korkma."
Başımı kaldırdım, ve ona döndüm. Sadece koyu kahve gözleri ve dolgun dudaklarını görebiliyordum.
Sadece sesini tam duymuştum. Tok ve keskin bir sesi vardı. Her konuştuğunda sanki kulağıma bir tını gibi geliyordu.
"Kekin nasıl olmuş." gösterdiği keki alarak çantadan çıkartım ve kapağını açıp ona uzattım.
Bereli ellerinden bir kek parçası aldı ve ağzına attı. Pek göremiyordum yüzünü. İsmini dahi bilmediğim bir insanın yüzünü öğrenmeye çalışıyordum. Ne kadarda komikti!
Dudaklarımın kilitlendiğini fark ettim. Ağzımı açamıyordum, bir kelime dahi edemiyordum! Korku dolu bakışlarım onun telaşlanmasını sağlarken daha da yakınlaştı.
"Merak etme, sana zarar vermeyeceğim ama Mert." Konuştu sakince. "Ona nasıl yaklaşacağamın kararını sen belirleyeceksin. Küçük hanım."
Sakince nefes alarak dudaklarımı açtım. "Dediğini yapacağım." Yapmak zorundaydım, ona zarar gelmesini istemiyordum çünkü.
"Güzel," dedi ileriye giderek. "Yoksa sana da cezadan bir pay vermem gerekecek Bade'm."
