Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☆
Bay Sinirli: Eğer orada olsaydım o evden sağlam bir şekilde çıkmazdın!
Bay Sinirli: Seni çok mutlu edeceğime eminim!
Bay Sinirli: Küçük hanım.
Bade: Bir insan neden bu şekilde konuşur, anlamıyorum.
Fazla sapıksın.
Bay Sinirli: Ha ha. Gerçekten öyle mi? Sapıklığımdan mı korktun küçük şey seni?.
Bade: Korkmak mı? İlk önce git kendine bir bak, korkacak adam değilsin.
Bay Sinirli: Ağır bir itamda bulunuyorsun, cezasını akşam keserim koleksiyonumla..
Bade: Bende gece sana kelepçe takışımı görüyorum. Senin de cezan bu.
Bay Sinirli: Umarım takarsın, küçük hanım..
Emir ve Aslı siyah arabanın içinden çıkıp yanıma geldiler. Aslı elindeki anahtarı cebine tıkıştırırken arkada durmuş Emir sağa ilerleyip bana döndü.
"Bu şehrin en kötü yerine nasıl gelebildin, anlayamadım." Dudaklarımı yalayarak ona döndüm. Ne demem gerekirdi? Sapık bir adamın attığı konuma gelmiş ve iki saat boyunca burada boş boş oturmak zorunda olduğumu mu sanırım, hayır!
"Ben, birisine sordum." Aslı şaşkın bakışlarını gözlerime dikti. "Birisine sordun ve o Üniversite olarak burayı mı gösterdi?" Başımla onayladım, daha fazla yalan söylemem gerekiyordu.
"Erkekti," derin bir nefes alarak yutkundum. "Sapık olmalı." Emir ellerini bağdaş yapmış bana baktı.
"Burası tehlikeli bir yer Bade sana bir şey olmamasına sevindim."
Gülümsedim, fakat içten bir burukla. Bu kadar kötü bir yer olduğunu düşünmemiştim.
Bay Sinirlinin bu konuşmada erkek sapık olduğu aklıma geldiğinde hafifçe tebessüm ettim. Aslı eğildi yerden kalkarak bana baktı." Hadi gidelim."
*
Emir sürdüğü arabayı köklerken bende telefonumdan müzik açıp yol boyu dinlemiştim. Alışkın olduğum bir şehir değildi İzmir. Belki de Ankara ile zıt bir şehirdi. Bu yüzden şaşkınlık ve tuhaflık yüzünden alışamamıştım.
