Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsan oğluyuz, korkular içinde acı çekeriz. Sevgiyle boğulur nefretle ölürüz. İçimde tutunduğum bir umut Asaf'la birleştiğinde tutunduğum şey öfke olmadı; sevgi, sadakat ve aşk..
Onu seviyordum, bunu yeni anlamaya başlamıştım.
Hikayemin en acı verici kısımlarına gelmemiştim, biliyorum. Onunla olmak bütün evrene karşı çıkmaktı çünkü.
Tabi o gün beni kurtarmaya gelmeseydi, içimde oluşan zehir dudaklarımdan çıkacaktı.
Hiç bilmediğim öfkeyle ona kan kusacak, adını nefretle haykıracaktım. Ama dediğim gibi, bir öpüş bütün dünyayı yer yerinden oynattı.
İki ruhun birbirine seslenişi duyuldu. Sadece iki dudağın birleşmesiyle.
"Aşkım," Asaf elindeki sıcak kulpu uzatırken seslendi. Utançtan yerin dibine giren ben sessizce ona baktım ve yutkundum. Bir kaç gün geçmişti o günden. Sınavlarından dolayı Asaf ile bulunamamıştım.
Uykusuz gecelerim bir ton sayfalar ve kahvelerde geçti. Asaf her gün beni almaya geldi arabasıyla. Her gelişinde benim için kahve ve en sevdiğim kitapları aldı.
O aşık olunacak bir adamdı. Belki de bu yüzden seviyordum. Bana ona ilgisini.
"Aşkım," diyerek mırıldandım. Bir haftada onca sınavı verirken aklımdan çıkmayan tek şey Asaf'ın o mükemmel yüzü oluşuydu.
Uzun kirpikleri vardı, deli gibi güzel olan o öpülesi kiraz dudakları ve belki de en çok düştüğüm güzel gülüşü. Asaf hoş bir adamdı, belki de bunu daha fazla idrak etmek için onla vakit geçirmem gerekiyordu.
"Sınavların nasıldı," saçımı okşarken gülümsedi. Başımı salladım, açıkçası zeki bir kızdım. Veremeyeceğim bir sınav yoktu bu dünyada.
"Güzel," diyerek içten bir nefes alıp dudaklarımı yaşadım. "Sen sadece güzel kelimesini hal ediyorsun Bade,"
Yanağıma öpücük kondururken bir süre bekledi. Tepkimi mi merak ediyordu bilemiyorum, ama bu halinde fazla memnundu.
"Sana öpmeye doyamıyorum bir tanem." Bakışlarımı bana daha da yoğunlaşırken yüzümde beliren otuz iki diş oldu.
