Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Göz kapaklarımı araladım, içimde biten onca acı aldığım nefes ile son buldu. Dünün yorgunluğu bedenimde ağır bir sükunet bırakmıştı. Asaf'ı düşünmeden durmamış yol boyu sıkı olan dudaklarım daha da sıkılaşmıştı sanki.
"İyi misin?" Emir elindeki suyu uzatırken dudaklarımı yaladım. Ne kadar iyi olabilirdim, bilemiyorum. Bir kaç hap ve küçük suyla diktim. Dudaklarımdan geçen su ve hapları boğazım yutamadı. Açlıktan o boğazım o kadar daralmıştı ki, hapları bile zor yutabilmiştim.
"Sen nasıl çıktın?" Sorduğum sorunun cevabını her an öğrenmek istiyordum. "Asaf geldi, sen gittikten iki gün sonra," bakışlarında ki hüzünü görebilmiştim Emir'in.
"İyileştirmek için hastaneye götürdü. Ama başka bir sorunumuz var bizim." diyerek baş ucuma oturdu. Başka ne olabilirdi ki? Asaf'tan kurtulmuştuk, iyileşiyorduk. Her şey yolundaydı, ya da ben öyle sanıyordum.
"Bize çarpan Asaf değilmiş."
Şaşkın bakışlarım kaşlarımla birlikte yükseldi. Arabadayken kaza anı Asaf ve yanında ki adamı görebilmiştim. Peki ya kimdi bu şahıs, yolda göz gezdirebildiğim kadar kimse yoktu.
"Asaf, bizim için aradı ama şimdi arayacağını sanmıyorum. İsmini öğrenmiş bile olmalı."
Başımı salladım, o istediği bilgiyi istediği şekilde öğrenen birisiydi, peki ya ben? Gece gündüz araştırma sonucu bulabilirdim, o bilgileri.
"Biz ne yapacağız, kim çarpmış olabilir bize?" Emir derin bir nefes alarak ayağa kalktı. "Bende onun için uğraşıyorum Bade, fakat adamın kötü biri olmasından korkuyorum. Her ulaştığım ipucu, karanlık resmen."
Haklıydı, hem de çok.
Emir odadan çıktıktan sonra telefonuma elimi aldım, açıkçası şimdi ne yapacaktım bilmiyorum. O adamın ismini bile bilmiyordum.
Tek başıma aramaya koyulmam daha mantıklıydı, gözlerim boş olan beyaz kapıya odaklandı. Emiri bunun içine katmamalıydım, benim yüzümden yeterince acı çekmişti bile.
Banyoya girip, duşumu aldım, bir kaç şey ağzıma atıp, karnıma girmesini sağladım. Aç bir mide çekemezdim. Hafif solgun yüzümü aydınlatıp, çantamı alıp sessizce evden çıktım. Aslı yoktu, Emir ise kanepede uyuya kalmıştı.
Derin bir nefes aldım. O M harfi aklımdan hiç çıkmıyordu, Asaf ile bağdaştıramamıştım. Tanıdığıma göre o böyle oyunlar yapmıyor direk söylüyordu. Ama kimdi?
Aklımı kurcalayan bu cümleyle telefonumu açtım. Asaf'a attığım fotoğrafı, uygulamada aratarak el yazılarını tarattım. Verilen konumlardan en başındakine gözlerimi ilerlettim.
