Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
NOT; Zeynep Elif aynıkişi.
Göz bebeklerimi açtım ve içimden bolca küfür saydırdım, ölmemiştim. Koca dünya bana bir yer ayırtmamıştı. Lanet ederek etrafa bakındım. Açık bir kapı vardı ve Asaf yoktu. Ben neredeydim?
Gözlerim etrafı hızlıca taradıktan sonra kapıya ilerledim. Çıplak ayaklarım attığım her adımda soğuk betonu hissediyordu. Sinirli kaşlarımı düzelterek konuşmalara odaklandım. Evin içinde yankılanıyordu, çünkü.
"Neden mal gibi durdunuz, Bade atlarken?" Asaf bağırırken ortalık sessizliğe bürünmüştü. "Abi, tahmin etmemiştik böyle bir şey yapacağını." korkulu ve titrek çıkan bir söz.
Adamın büyük vücudu bile Asaf'tan korunamamıştı." Ben Bade'yi tutmasaydım o ölecekti, veya bir yerleri kırılacaktı."
Asaf suskunlukla daha hırçınlaştı. İçindeki öfke damarlarının belirginleşmesini sağlamıştı bile.
"Asaf," koltuğun arka kısmında oturan kız başını çevirdi, ilk defa evde görmüştüm bu kızı."
Bu kadar üzülme onun için aşkım." şaşkın bakışlarım kalbimin çarpmasına neden olurken, Asafın tepkisini merak ettim. O bana aşıktı, veya ben öyle sanıyordum.
"Sus Zeynep, bana aşkım deme demiştim!"
Asaf iyice hırçın olmuştu bu sözle. Benim duymamdan korkuyor gibiydi, sanki..
Onun geleceğini bu kadar öğrenmek isterken damarlarım daha da pohpohlandı. İçimde tutuğum merak duygusunu canlandırmıştı, bu cümleyle. "O kızdan önce ben vardım Asaf!"
Kız üstündekini çıkartmaya başlarken gözlerimi kapattım. Ben ne lanet yere gelmiştim böyle! Asaf'ın tepkisini içten içe merak ediyordum ama, gözlerimi hafifçe araladım.
Onun beni sahiplenmesi hoşuma gitmişti. Buna devam edecek mi, yoksa o kızla birlikte olacak mıydı, bilemiyorum.
Bu düşüncem ile gözlerim yere kaydı ve yutkundum. Başka birisin olması zoruma kaçmıştı fazlasıyla.
"Giy üstünü Zeynep, sana dokunacağımı falan mı sandın?"
Beliren sözler daha da evde yankılandı. Sırayla dizilmiş hizmetçilerin dilleri tutuldu. Kenetlenmiş elleri korkuyla daha da ıslandı.
Asaf buydu, korkulu bakışları ve acımayan ses tonu ile insanları titretiyordu. Onun tek yenilgisi bendim. O da bunu biliyordu..
Arka tarafıma döndüm, bu odayı görmemiştim, Asaf bu odayı gizli tutmuştu sanırsam, önümde duran gri kapıdan aralık kısmından çıktım.
Küçük bir bahçe belirmişti. Üstünde beliren kar taneleri bile dik durmalarını bitirmemişti.
Sakin adımlarla büyük kapı aralığına baktım. İki koruma elindeki silahla bekliyordu. Sanki hapishanedeydik!
Küçük bir delik gözüme ilişti. Bedenimde var olan soğukluğu hissetmedim, ne acıyan ayaklarım nede buz tutacak yüzüm beni durdurmaya yetmedi.
Küçük aralıktan çıkıp tekrar korumalara baktım. Çay içiyorlardı, aralarında çoğalmış muhabbet fazlasıyla artmıştı.
Yarım saat eğilerek gittim. Otoban yoluna gelmiştim bile. Ağacın gölgesine gidip, soğuğun daha az gelmesini sağladım.
Saatler dakikaları aldı, beliren güneş sessizce yok oldu. Göz kapaklarım kapanmadan önce, tek bir ses duydum. "Bade, seni bulduğuma inanmıyorum!"
