Finding Peace In The Missing Piece

Chapter 7 - Nightmare

Kabanata 7

My doctor just visited me, early in the morning, he said that I can go home now, but I still need to rest at home and wait until my arms are okay. I actually can move my arms but It's still hurts when I'm touching certain things.

Nasa kotse na ako ni Lavin habang siya naman ay naglalagay ng gamit ko sa compartment. Si Kuya Lexus naman ay binabayaran na ang hospital bill ko, at siya na lamang ang hinihintay namin.

"You okay?" Tanong ni Lavin na kakapasok lamang sa driver's seat.

Tumango ako bilang tugon. "Ano nga pa lang nangyari kay Preston? Nakulong ba siya? Or napaalis na sa University?" Tanong ko.

"Yes, he's in jail, right now. He got kicked out of the university, and that's because of your father." He smiled at me, na para bang sinasabi niya na dapat kong pasalamatan ang ama ko dahil sa ginawa niya.

"It's his responsibility after all."

Ayaw ko man aminin pero, galit talaga ako sa sarili kong ama dahil sa pangiiwan niya saamin, sa mga panahong kailangan namin siya ay nasa kabilang bahay siya. Kaya siguro nawalan na lang ako ng gana pagdating sa kanya, kasi palaging si Mommy ang gumagawa ng paraan para sa'amin na kahit wala siya palagi sa tabi namin ay at least hindi nagkukulang pagdating sa mga gastos para saamin.

"Xena..." Naroon ang pagtutol sa boses ni Lavin.

"Not now, Lavin. I don't want to talk about it." I sighed. It's just make my heart feel heavy, for all of those freaking years, ngayon lang, kung bakit ngayon lang siya nagparamdam saamin yun yung hindi ko maintindihan. Hindi ko maintindihan kung bakit ngayon lang? Iintayin pa ba niyang bangkay na lang ng anak niya ang makita niya bago siya magparamdam? Nagulila ako, kami ng kapatid ko. Lumaki kami ng wala kaming ama at palagi kong naiintindihan kahit labag naman sa loob ko. Nalaman ko pang may anak na siya sa ibang babae kahit hindi pa naman annul ang marriage niya kay Mommy. How unfaithful, right? Ni hindi niya kami mapadalhan kahit bente pesos, ha!

Naramdaman ko na lang na tumutulo na pala mga luha ko. I can't help but to cry. I just remember the things he did to us, but what can I do? I'm just a kid at that time.

"Sshhhhh... I'm sorry babe"

"No. I understand, syempre you have a complete and happy family so you really can't understand my situation. Please i want to go home. I want to rest."

"Okay. I'm sorry babe I didn't intend to."

I sighed.

Habang nasa byahe kami pauwi ay ipinikit ko na lang ang mga mata ko, at piniling itulog na lang muna ang lahat. Naramdaman ko na lang na tumigil ang sasakyan at naramdaman ko rin ang ang pag angat ng katawan ko, maya-maya pa ay lumapat ang likod ko sa malambot na kama.

"I love you, babe." Lavin whispered and kissed my forehead. Narinig ko na lang ang pagsarado ng pintuan tsaka ako tumulog muli.

"NO!!!" Hinihingal akong napahawak sa dibdib ko. Preston. He's a nightmare.

Nagitla naman ako ng malakas na bumukas ang pinto at bumungad ron si Lavin at Kuya.

"What's wrong?" Lavin asked and just hugged me tight, while I'm crying on his chest.

"What happened Xena? Do you want anything? Are you hungry? What?" Kuya Lexus said. At nasa mukha nito ang pagaalala.

"Si Preston?" I asked.

"Don't worry about it, Xena. Dad take care of it already."

"Kuya, there's a big possibility that his father may help him to his case! His father is a Mayor! It's easy for them to just drag and abandoned the case." I shouted at his face.