HÜSRAN

33. BÖLÜM: HÜSRAN 1 CÜRM-Ü AŞK 🔥KARA ŞOVALYE VE MASUM PRENSES

Medya: Simge (prens ve prenses)

                                                   Aşk görmekten çok özlemeyi sever. Dokunmaktan çok düşlemeyi...

                                                   Ve aşk öyle haindir ki; Nerde imkânsız varsa gider onu sever.

                                                                                                                    ÖZDEMİR ASAF

      Gözlerimi açtığımda güneş çoktan doğmuştu. Elimi yatağın diğer tarafında gezdirdim. Yoktu! Çoktan kalkmış olmalıydı. Zaten pek uyumayı sevmezdi o. Aynı yastığa baş koyduğumuzda bile sessiz sedasız beni seyrederdi. Gözlerinden okunurdu mecruh duyguları. Kanatırcasına benliği benle hemdem olmaya alışmıştı belli ki. Uzaktan zayıf bir ezgiyi dinler gibiydi beni dinlerken. Tutkulu, yorgun, hercai... Tetikteydi hep. Silahı yastığın hemen ucunda. Ulaşabileceği en yakın ve korunaklı yerde dururdu. Bir an olsun ayırmazdı yanından. Güz yaprakları gibi kurumuş olan yüreği sanki her an ölümle amansız bir güreşe tutuşmuştu.

     Alışıyordum galiba... Onunla aynı yatağı paylaşmaya, bana dokunmasına, sabah uyandığımda ilk onun yüzünü görmeye... Her şeye... İnsan ne garip varlıktı değil mi? Ölürüm de yapmam dediği pek çok şeye başında esen kavak yellerine rağmen fütursuzca alışıyordu. Sanki zihnimiz labirentlerin karmaşasına ve vadilerin ıssızlığına mahkummuş gibi önüne gelen tüm hatıraları birer birer köstekleyip, kalbimize nakşediyordu. Bense bu hâlimden hiç olmadığım kadar yorgundum.

    Doğrulmak istedim. Başım dönüyordu. Besbelli dün gecenin emareleri tüm bedenimde kendini hissettirmeye çoktan başlamıştı. Midemin guruldadığını hissettim. Kalkmak zorundaydım. Karnımı tutup, yavaşça doğruldum. Üzerime kendimi yormadan salaş bir elbise geçirip, aynanın karşısına geçtim. Boş gözlerle kendimi seyrederken tarağı, incitmeksizin saçlarımda gezdirdim.  Gözaltlarım çökmüştü ve yüzüm git gide tükenişlerimin matemli tablosu hâline geliyordu. Güçlü durmalıydım. Mervan'ın karşısına geceki bitik hâlimle değil; o özgüvenli, cesur duruşumla çıkmalıydım.  Dünkü isteklerimi yinelemek istiyordum üzeri örtülmeden. İnatçıydım, baş edemezdi benimle. Annemin dediği gibi sarı keçinin tekiydim işte. Tuttuğumu koparana kadar vazgeçmeyecektim.

    Makyajımın son rötuşlarını tamamlayıp, sakin bir şekilde aşağıya indim. En sevdiğini düşündüğüm elbisemi giymiştim. Bugün ılık bir şekilde yaklaşacak ve istediğimi alana kadar asla yılmayacaktım. Kahvaltı masasında çoktan yerini almıştı. Beni görünce anlık bir bakış attı. Güzelliğimden ve zarafetimden etkilendiğini fark edebiliyordum. Elindeki gazeteyi katlayıp yanına koydu. Dudakları zevkle burkuldu. Yanaklarındaki gamzeler, aydınlanan yüzünde arsız kavisler oluştururken, gözlerimin derinliklerine cesurca sessiz ilmekler attı.

     "Nasıl oldun? Daha iyi misin?" Nasıl olduğumu ve nasıl olamadığımı çok iyi biliyordu. Dünkü o zavallı hâlimden utanıyordum. Onun karşısında güçlü durmaya çalışmaktan hâlsiz düşmüş ruhum, esaret zincirlerini parçalamak için onun dengesiz gururuyla amansız bir düelloya tutuşmuş gibiydi. İçimdeki öfkeyi dizginlemeye çalışarak, "Bana neyin iyi geleceğini çok iyi biliyorsun!" dedim imalı imalı. Konuşmaya başlamanın tam sırasıydı. Masada bizden başka kimse yoktu. Raziye Hanım ve Gülnaz teşrif etmemişti. Kadir Bey'in gelmesi için tüm masanın tamamlanması gerektiğini çok iyi biliyordum ve onu sıkıştırmak için bu ideal zamanı asla geri tepemezdim.

     Sessizlik uzamıştı ve cevap bekleyen bakışlarımı gözlerinden bir an olsun ayırmıyordum. "Seni oraya götürdüğümde neler olabileceğini tahmin edebiliyorum." Kayıtsızlığın gölgelediği gözleri, elindeki çay fincanına odaklandı. Aldığı yudumdan sonra dilini kalın sayılabilecek dudaklarında gezdirdi. Tekrar bana baktığında yüzüm öfkeden kıpkırmızı kesilmişti. "En son dışarı çıkmak istediğinde başına silah dayamıştın! Nerdeyse beni vuracaktın ya da kendini!" dedi belleğimi çivili sözleriyle tazelerken ve devam etti. "Sana güvenemiyorum!"