The Boy with the Blues

Last Part

شش سال بعد

کیونگسو بی طاقت روی صندلیش جابه جا شد و برای بار هزارم به ساعت روی دیوار نگاه کرد. به محض اینکه استاد کلاس رو تموم کرد برای بچه های توی کلاس دست تکون داد و به سرعت از دانشکده بیرون زد. به طرف کافی شاپ انتهای خیابون دوید. روی گوشه ترین میز کافی شاپ نشست. خمیازه ای کشید و جزوه هاش رو بیرون آورد و خودش رو با اونا سرگرم کرد تا اینکه زنگوله بالای در دوباره به صدا دراومد.

" سلام بیبی." کای با لبخند کنار کیونگسو نشست و کمی کراواتش رو شل کرد." کلاس چطور بود؟"

کیونگسو لبخند زد." خیلی خوب بود." به آرومی گفت." البته یه جورایی حوصله سر بر هم بود. کاش سال اول رو دانشجوی نیم وقت نمیشدم."

جونگین خندید و بوسه ای رو گونه اش گذاشت." بیخیال. فقط چند ماه دیگه مونده تا فارق التحصیل بشی. فقط یه ترم. و به نظرم پاره وقت بودن برای سال اول انتخاب خوبی بود. خیلی چیز ها توی زندگیت بود که باید باهاش رو به رو میشدی."

" فک کنم دقیقا همین مکالمه رو پارسال هم داشتیم."

" ببخشید. عادت دارم بعضی چیز ها رو تکرار کنم." کای آهی کشید و با دو انگشت شقیقه هاش رو مالید.

" سر کار روز سختی داشتی؟" کیونگسو پرسید و ماگ قهوه رو به سمت کای هل داد و جرئه از هات چاکلتش خورد.

جونگین سر تکون داد." هوم. امروز با یه بچه جدید ملاقات داشتم. اسمش یونگیه. میدونی سو...یه جورایی منو یاد تو میندازه."

کیونگسو لبش رو گاز گرفت و سر تکون داد." چقدر وضعش بده؟"

" بده. خیلی بده. اما به هر حال خیلی خوشحالم که تصمیم گرفته از بقیه کمک بخواد."

" به نظرم همین الانش هم نصف راه درمانش رو رفته. خیلی شجاع به نظر میاد." کیونگسو زیر لب گفت.

جونگین اخمی کرد و دست کیونگسو رو بین دستاش گرفت." حالت خوبه؟"

" خوبم. کای."

" مشکلی نداری که من اونجا کار میکنم؟ توی کلینیک؟"

" البته که مشکل ندارم. این چیزیه که توی میخوای. منم میخوام که به اون بچه ها کمک بشه."

" خیلی هاشون موقعیتی مثل تو دارن بیبی."

کیونگسو نفس لرزونی کشید." همیشه همین رو میگی."

" راست میگم. اونا شجاع ان و در عین حال ترسیده ان. براشون سخته که با بقیه حرف بزنن و ...هی سو...مشکلی نیست."

" من فقط نگرانت ام. همین." کیونگسو گفت." میدونی که کار کردن با اون بچه ها خیلی خطرناکه..میدونی که چی میگم. مثل اون روز که سر و کله پدر یکیشون پیدا شد."