DİLHUN 2 | Yıllanmış Yalnızlık

26 | Arada Bir Yerde

Oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın lütfen 🩷🤍

Bölüm şarkısı medyada:

I miss my cocoa butter kisses / Kaash Paige

Keyifli okumalar
_________________________

"Bana söz ver... Eğer ki... Eğer ki her şey çok kötüyse... Eğer ki her şey gitmek isteyeceğin kadar kötüyse... Bunu bana söyle... Ben sorun her neyse onu çözerim... Elimden gelenin fazlasını yaparım... Her şeyden vazgeçerim... Çözüm olacaksa eğer, senden bile... Yeter ki bana söyleyeceğine söz ver... Yeter ki bu sefer seni durduracak şansı bana vereceğine söz ver."

"Söz veriyorum... Söz veriyorum... Gitmek istersem bunu sana söyleyeceğim."

"Bana da söyleyin."

İkili aynı anda bakışlarını merdivenlere çevirirken Demir onlara birkaç adım daha yaklaşmıştı. Bu çocuk her seferinde bambaşka bir olaya apayrı bir kafayla nasıl dahil olabiliyordu anne babası anlayabilmiş değildi.

"Gitmek istediğinizde bana da söyleyin olur mu? Hep beraber gidelim."

Aysun yüzünü silmek üzere sırtını dönerken Levent yanındaki koltuktan destek alarak ayağa kalkmıştı. Oğlunun sorusuna cevap vermeyecekti zira bu korkunç bir anlaşma olurdu.

"Günaydın oğlum. İyi uyudun mu?"

Demir'in gözünden annesinin durumu kaçmazken babasını başıyla onaylamakla yetinerek Levent'in yanından öylece geçmiş ve annesinin yanına ulaşmıştı. Onun gibi yere otururken bir elini annesinin sırtına, diğer elini saçlarına götürmüştü.

"İyi misin anne? Konuşmak ister misin?"

Levent yalnızca bu sahneyle dahi Demir'in nasıl iyi bir eğitim almış olduğunu görebiliyordu. Çevresinde gördüğü örnekleri kopyalayan çocuklar gibi, Demir de olaylara daha önce ona davranıldığı gibi yaklaşıyor olmalıydı. Aysun gülümseyerek burnunu çekerken "İyiyim anneciğim. Çok daha iyiyim." Dedi. Oğlu saçlarını okşayarak sırtını sıvazlarken kendini yalnızca iyi hissedebilirdi. Levent ise daha fazla bu tablonun dışında kalmamaya karar vererek tekrardan yanlarına döndüğünde o henüz yere çömelmeden Aysun küçük bir çocuk gibi kollarını açarak onu kaldırmasını beklemişti. Levent eğilerek kolunu beline sararken Aysun ona sımsıkı sarılarak yerden kalkmıştı.

"Bugün bütün kucakları annem istiyor galiba." Diyen Demir, babasına başarısız bir şekilde göz kırparken Levent ona karşılık vererek "Annen bugün bizim koca bebeğimiz." Demişti. Aysun umursamayarak kolunu kaldırırken Demir'in gelmesi için Levent'den çok az uzaklaşmıştı.

"Annene sarıl bakayım."

Levent, tek koluyla sarmış olduğu küçük ailesini asla kaybedemeyeceğini belki de o an anlamıştı. Kendini uzunca bir süreden sonra ilk kez, çözülmesi gereken bir problemden çok daha fazlası gibi hissediyordu. Kendini ilk defa birinin mutluluğunun ve huzurunun kaynağı olarak görebiliyordu. Hayat buradaki kimseye adil davranmamıştı fakat şu an aynı hayat, onlardan tüm çaldığını geri vermek için çabalıyor gibiydi.

Ortamın sessizliği karın guruldama sesiyle yer değiştirirken Demir kıkırdayarak başını kaldırdı.

"Ben biraz acıktım da."

Levent iteleye iteleye üçünü mutfağa yöneltirken dolaptan kahvaltı için malzeme çıkarmak için Demir'den vazgeçmesi gerekmişti. Zira Aysun koluna koala misali sarılmış bir şekilde ondan ayrılmamaya kararlı görünüyordu. Aysun'un iş gücü eksiğini bugün Demir dolduracağa benziyordu ki tabure getirerek babasının yanına, tezgaha yaslandı. Levent yumurtayı kaseye kırarken onlara büyük bir merakla odaklanmış olan Demir'e birini uzattı. Demir kesinlikle bunu beklemiyordu.