DİLHUN 2 | Yıllanmış Yalnızlık

21 | Akılcı & Suikastçi

Oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın lütfen 🩷🤍

Bölüm şarkısı medyada:

WASTE / Kxllswxtch

Keyifli okumalar
_________________________

Aysun yüzünü Levent'in boynuna kapatırken "Aileme söyleyemedim." Diye mırıldandı.

"Onların bu halde olduğumdan haberi olsun istemedim."

Levent ikinci kez düşünmeden yanıtladı.

"Artık ailenin haberi var Aysun. Benim haberim var. Sen eğer istersen ben senin her halinde sığındığın evin ve ailen olurum. Mabedin olurum."

Aysun dudaklarını aklındaki düşüncelerle aralamışken dilinin ucuna kadar gelen her şeyi zihninin derinliklerine gömerek aralanan dudaklarını Levent'in boynuna bastırdı. Bu tepkiyi kesinlikle beklemeyen Levent, kaskatı kesilirken farkında olmadan nefesini tutmuştu. Bu hareketini fark eden Aysun'un dudakları, belli belirsiz bir gülümsemeyle kıvrılırken örtülerin altından hareketsiz elini bularak yüzüne götürmüştü. Levent dokunuşu altındaki yüzü hissetmeyi ve yaşarmış gözlerindeki yaşları henüz düşmeden silebilmeyi ne kadar çok arzulasa da bunun mümkün olmayacağını artık biliyordu. Aysun bunu anlamışcasına Levent'in elini nazikçe hareket ettirmeye başlamıştı.

"Bana her şeyi anlatabilirsin, seni dinlerim." Diye fısıldadı Levent. Bunun üzerine Aysun başıyla onaylayarak yüzünü boynuna daha fazla gömmüştü. İkili gecenin geri kalanında konuşmamış, sırasıyla uykunun kollarında kaybolmuşlardı. Sabahın erken saatlerinde Levent, aldığı haberlerle kaçan mahkumun Vural Senay olduğunu öğrenmişti. Aysun'un telefonunun odanın içerisinde çaldığını görünce onu uyandırmadan hızla eline alarak odadan çıkmıştı. Mirza arıyordu.

"Söyle."

Mirza bir anlığına Levent'in açmış olmasına şaşırsa da endişeyle cümlelerini sıralamaya başladı.

"Vural Senay'ın içinde olduğu cezaevi aracı yolda kaza yapınca kaçmış herif. Aysun'a geldim evde değildi. Dün gece de beni aramış, görmemişi-"

"Aysun ve Demir benimle, güvendeler."

Mirza derin bir nefes alırken "Oraya geliyorum." Demiş ve telefonu kapatmıştı. Levent odaya geri döndüğünde Aysun'un uyanmış korkuyla doğruluğunu gördü.

"Levent, Demir nerede?"

Aysun'un endişeli haline karşın Levent sakince yatakta yanına oturarak elini tutmuştu.

"Demir odasında, hala uyuyor."

Aysun ellerini yüzüne kapatarak "Yaşıyor değil mi? Kaçan o, değil mi?" Diye sorduğunda Levent sessiz kalmıştı. Aysun'un omuzlarının belli belirsiz sarsıldığını fark ettiğinde ağladığını anlayarak gözlerini kısa bir süreliğine kapatmıştı. Bazı anlar, kontrol altındaki Levent'i dahi fazlasıyla zorluyordu. Gözlerini tekrardan açtığında donuk bir ifadeyle Aysun'u izlemeye başladı. Şu an içinde fırtınalar kopuyor olsa da dışarıya bunu yansıtmama konusunda ustalaşmıştı. Belli ki bilmediği şeyler vardı ve bunun için önce Aysun'u dinleyecek, ne olduğunu ondan duyacaktı. Aysun belli belirsiz titreyen elini önce boynuna ve hemen ardından dudaklarına götürürken acıyla "Bana dokundu." Diye fısıldadı.

Levent gözlerini açık tutmak ve sabit bir mimikte kalmak için büyük bir savaş veriyordu. En ufak bir tepkisini Aysun'un yanlış anlayacak olmasından deli gibi korkuyordu.