(Kitapta yetişkin öğeler ve +18 anlatımlar bulunmaktadır. Seri kitabının devamıdır. Öncesinde Yıllanmış Aşk'ı okumanızı tavsiye ederim. Aşağıdaki içerik, ilk kitabı okumayanlar için spoiler niteliği taşımaktadır.)
.
.
.
.
.
Yıllanmış Aşk'taki Aysun...
Levent salonundaki kanepelerden birine uzanmış, yıllar öncesinde okumuş olduğu Gabriel Garcia Marquez'den Yüzyıllık Yalnızlık kitabında altını çizdiği yerleri tekrardan okuyordu. Alıntılar, şu an dönüşmüş olduğu harabeyi bire bir anlatıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kitapta şöyle geçiyordu:
İnsan ölme zamanı geldiğinde değil, ölebildiği zaman ölür.
Levent, ölme zamanını bir türlü getirememiş olsa da uzun yıllar boyunca bir ölüden farksız yaşamıştı.
Bir diğeri şu şekildeydi:
Bir ilişkiyi kadın başlatır, kadın bitirir. Ama başlatan ve bitiren, aynı kadın olmayabilir.
Aysun kesinlikle şu an bambaşka bir kadındı ve Levent aralarındaki şey her neyse, Aysun'un onu bitirmesini istemiyordu.
Bir başka alıntı diyordu ki:
Geçmişin bir yalan olduğunu, anıların dönüşü bulunmadığını, geçip giden hiçbir baharın yeniden ele geçirilemeyeceği, aşkların en çılgınca ve en vazgeçilmez olanının ömrün sonundaki bir anlık gerçek olduğunu akıllarından çıkarmamalarını öğütlemeye başladı.
Levent'in ölmeden önceki son anlık gerçeği Aysun'du. Aysun'a yaptıkları, hiçbir şeyi telafi edemeyecek olması, Aysun'a ulaşamayıp ondan ayrılamayacak olması, onun gitmeden önceki son gerçeğiydi.
Peki Aysun, Levent'in en çılgınca ve en vazgeçilmez aşkı olabilir miydi ki?
Onca yaşanmışlıktan sonra, bu mümkün müydü?
Levent, aşkı kendine bir daha yakıştırmamaya and içmiş gibiydi. Aşık hali, midesini bulandırıyordu. Aşık hali o kadar uzun süredir hastaydı ki, aşık olma fikri bile midesinin kasılmasına sebep oluyordu.
Levent aşktan korkuyordu. Yüz yıllık olmasa da otuz iki yıllık bir yalnızlıktı onunkisi...
Aşka dair bildiği ne varsa, aklının bir oyunundan ibaret olduğunu öğrenmişti.
