SANA TUTSAK

01

3 YIL ÖNCE

❆

Tek bir kaza, tek bir kaza aldı onları aynı anda benden; tek bir trafik kazası!

Tır çarpması sonucu takla atan araçtan sağ çıkan yok. kırk dört ve kırk bir yaşlarındaki çift kontrolden çıkmış bir tıra kurban gideli sadece üç gün oldu.

Acımı dinmeye yetmeyen dolu dolu geçen üç gün , gözyaşımın dinmediği, içimin soğumadığı üç gün.

Dikkatsiz bir pislik aldı onları benden. Daha kendim yeni bir hayata adım atamamışken kısa sürede çıkmışlardı hayatımdan erkencik yaşlarında.

Beş dakikaya cenaze kalkacak defnedilecekti. Hazır değildim.

Kim bilebilirdi köylerine , topraklarına , doğup büyüdüğü memleketlerine giderken başlarına bunların geleceğini. Keşke dedim

Keşke onlarla gitseydim belki bir şans onlarla veda ederdim hayata. Tek bir parti, tek bir parti için reddettiğim ailem şimdi sonsuza dek çıkmıştı hayatımdan.

Onları son kez görme fırsatı bile bulamamışken aynı anda göç etmişlerdi dünyadan. Bari biri kalsaydı dedim o an. Yatalak ya da sağlıklı , bitkisel hayatta ya da değil. Sadece o an varlığı olsun istedim ama onlardan geriye ölü bedeninden başka bir şey kalmamıştı. Varlıklarını bile hissedememeye başladığımda arkamda duran kocaman bir dağın tamamen yok olup gittiğini hissettiğimde anlamıştım artık onlar yoktu onlar tamamen gitmişti, tamamen çıkıp gitmişlerdi hayatımdan.

Gitmişler ve beni bu iğrenç dünyada bir başıma , tek bırakmışlardı. Ailemden geriye bir ben sülalemdeyse birkaç büyük dışında kimse kalmamıştı yakınım. Sahip çıkacak ne bir ablam veya abim ya da sahip çıkabileceğim bir kardeşim vardı. Hiçbir şey yoktu, yapayalnızdım.

- Başın sağ olsun.

- Başın sağ olsun evladım.

- Başın sağ olsun yavrum.

- Allah kolaylık versin.

- Allah rahmet eylesin.

- Mekanları cennet olsun.

Sadece bu sesli beyanları eden herkes birer birer hayatımdan çıkıyordu. Babaannem yoktu dedem yoktu anneannem yoktu. Bir halam vardı hala demeye bir şahit bir de yengem. Kendilerine ve evlatlarına faydaları olmadan iki kadından ibaretlerdi. Tek kuzenim ise Nilaydı. Daha çok küçük sayılırdı hala dünyanın pembe olduğunu sanıyordu. Yeni kreşe başlamıştı , daha beş yaşında küçücük bir kızdı. Daha başına neler neler geleceğini bile bilmeden güle oynaya kreşe gidip geliyordu.

Büyük bir hata varsa yaptığımız bu hayatta o da doğmak olmuştu ilk ve son kere.

Hayalim yok, ailem yok, benliğim yok neden dünyadayım. Kayıplar insanı fazlasıyla sorgulatıyordu. Öleceksek neden gelmiştik bu denli kötü yaşama. Neden sıkıntı çekiyorduk huzura erdiğimizde çektiğimiz sıkıntılardan sonra tam anlamıyla huzur bulalım diye mi ? O halde ailem için mutlu olmalıydım çünkü onlar nihayet huzur bulmuştu.

Evet huzur bulmuşlardı , umarım huzur bulmuşlardır!..

...

Herkes birer birer ayrıldığında daha fazla bekleyemedim. Gözlerimde beklettiğim gözyaşları nihayet bir yerden sonra patlak vermişti.

Herkes gittiğinde ve ailemle bir başıma koca mezarlıkta kaldığımda.

' 'Neden şimdi gittiniz ki ? ''